இந்த வார செய்திகளில் மனசுக்குப் பிடித்தவை:

முதலில் ஒரு கட்டுரை. - ரமேஷ் ராமனாதனுடையது. டென்னிஸ் ரமேஷோ என்று சட்டென்று தோன்றுகிறது இல்லை? ஆமாம்.. நானும் முதலில் பெயரைப் பார்த்தவுடன் அப்படிதான் நினைத்தேன். ஆனால், அது ரமேஷ் கிருஷ்ணன் இல்லையா :-) இது ரமேஷ் ராமனாதன். டென்னிஸ்காரரின் தாத்தா பெயர் :-) சொந்தக்காரரோ என்னவோ தெரியாது. விஷயம் டென்னிஸ் பற்றியல்ல. இவர் எழுதுவது, சமூக மேம்பாட்டு விஷய்ங்களில் முதலீடு செய்பவர்களைப் பற்றி. ( social entrepreneurs)

ஐ ஐ டி, ஐ ஐ எம், என்று படித்துவிட்டு அமெரிக்காவிலோ வேறு எங்கோ வெளி நாட்டிலோ பணம் சம்பாதிக்கும் வேலையை விட்டுவிட்டு இங்கே வந்து குறைந்த வருவாயுள்ள சமூக மேம்ப்பாடுத் திட்டங்களில் அரசாங்கத்துக்குக் கைகொடுக்கும் வகையில் தொழில் செய்பவர்களைப் பற்றி இவர் குறிப்பிடுகிறார். ஆந்திராவில் ஒரு ஜெயப்பிரகாஷ் நாராயணன், ஒரிஸா கிராமங்களில் வேலை பார்க்கும் ஜோ மடியாத் என்கிற கேரளகாரர், கர்னாடகாவில் மலைவாசிகளிடையே வேலை செய்யும் டாக்டர் சுதர்ஷன் மற்றும் விஜய் மஹாஜன், போன்றோர் தன்னுடைய மானசீக ஆசான்கள் என்று குறிப்பிடுகிறார்.

சரி. இவர் என்ன செய்கிறாராம்? சில வருடங்கள் முன்பு, அமெரிக்காவில் சிடி பேங்கில் பெரிய பதவியை ராஜினாமா செய்துவிட்டு இவரும் இவரது மனைவியும் இந்தியா திரும்ப முடிவு செய்துவிட்டனர். அவர் சொல்கிறார்:

" சமூக நலத்துக்காக உழைக்கும் பலரின் மனோபவம் என்னுள் வியப்பை எழுப்பும். பொதுத் தொண்டு செய்யும் பல அரசு மற்றும் தனியார் நிறுவனங்களுக்கிடையே இந்த தனி மனிதர்கள் சற்று வித்தியாசமாக தெரிகிறார்களோ? சமூக மேம்பாட்டுத் துறையில் ஈடுபட அப்படி இவர்களை வசீகரிக்கும் விஷ்யங்கள்தான் என்ன என்று கூட நினைப்பேன்.

தனியார் நிறுவனங்களில் வேலை பார்க்கும் சூழல் பலவிதங்களில் நன்றாகவே இருக்கும். கை நிறைய நல்ல சம்பளம், வேலை செய்ய தேவையான ஊக்கம், மனசுக்குப் பிடித்த தொழில் நிறைவு, ஒரு மதிப்பு என்று பல விஷயங்கள் இருக்கும்.

நானும் சில வருடங்கள் முன்பு வரை - இப்படிபட்ட ஒரு வேலையில்தான் இருந்தேன். ஒரு வெற்றிகரமான பன்னாட்டு வங்கி அதிகாரியாக. என் வேலையில் நான் அயர்ந்து / தளர்ந்து போய்விடவோ அல்லது ஒதுக்கப்படவோ இல்லை. நிறைய பணம் சேர்த்துவிட்டேன். என் வேலையையும் நான் மிக ரசித்தேன். அவ்வப்போது எல்லோருக்கும் தோன்றுவதுபோல் எனக்கும் என் மனைவிக்கும் " இதென்ன? இப்படி செக்குமாடு போல் ஆபீஸ், வீடு என்று உழைக்கிறோமே?" என்று ஏதோ ஒரு மூடில் தோன்றினாலும், வாழ்க்கை நன்றாகதான் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

எங்களது சரியான வெளி நாட்டு இந்தியர் வாழ்க்கை; வார இறுதியில் தவறாமல் நண்பர்களுடன் "இந்தியாவைப் பற்ற்யும் அதன் பிர்ச்சனைகளைப் பற்ற்யும் பேசிவிட்டு - ' இந்தியாவில் ஒரு பிரச்சனை என்னவென்றால் - என்கிற ரீதியில்.' முடியும். ஆனால் இத்தனைக்கு அடியிலும் ஏதோ ஒரு நெருடல் இருந்து கொண்டே இருந்தது. அடுத்த நாளைப் பற்றி யோசிக்காமல் தொலை தூரத்தில் மனப் பார்வையை ஓட விட்டால், ஏதோ ஒரு வெறுமை தெரிந்தது. அந்த உண்மை முகத்தில் அறைவதுபோல் இருந்தது. ஆனால், ஒரு க்ஷணம்தான். மறுபடி, மறு நாள் காலை 6.45 வண்டியைப் பிடிக்க வேண்டுமே என்ற கவலையே பிரதானமாகிப் போய், தூங்கப் போய்விடும் வாழ்க்கை முறை.

இப்படி அனேகம் பேருக்குத் தோன்றலாம். ஆனால் வாழ்க்கை வசதிகள் என்ற ஒரு மாயத்தில் மாட்டிக்கொள்கிறோம். " இன்று இந்தியா திரும்பிபோய்விட்டால், வேலை? வீட்டுக்கு வாடகை யார் கொடுப்பது? இது வேண்டும் அது வேண்டும் என்று சேர்த்து வைத்துள்ளோமே, அதையெல்லாம் மூட்டைக் கட்டி தூக்கிக் கொண்டு போக ஏகப்பட்ட செலவாகுமே? தவிர இன்சூரன்ஸ்?" ஆக, வாழ்க்கையில் உண்மையில் எது முக்கியமோ அதை விட்டுவிட்டு, இப்படி ஆயிரம் சில்லறை கவலைகள் பட்டுக்கொண்டிருப்போம்.

எப்படியோ மனதை ஒரு நிலையில் நிறுத்தி இந்தியா திரும்பிவிடுவது என்று முடிவு கட்டியாயிற்று. திரும்பி வந்து என்ன செய்யப்போகிறோம் என்று கையில் ஒரு திட்டமும் இல்லை. ஏதோ மேக மூட்டமாக எங்களுக்கு எப்படி வாழ வேண்டும் என்று ஒரு உணர்வுதான் இருந்தது. முதல் ஆறு மாதம் நாடு முழுக்க நிறைய பயணம் செய்தோம். நிறைய பேரை சந்தித்தோம். சமூக நல திட்டங்களில் ஈடுபட்டிருக்கும் நிறைய பேரை சந்தித்தோம். நிறைய கற்றுக் கொண்டோம். அப்படி பலத்ரபட்ட மனிதர்களைப் பார்க்க பார்க்கதான் மனதில் வியப்பு கவ்விக்கொண்டது. மேம்பாட்டுத் துறையில் இதற்கு முன் நான் யாரையும் சந்தித்ததில்லை. எப்படி இருக்கும் என்ற சிந்தனையே கிடையாது. எல்லாமே புதுசாக இருந்தது.

கிடு கிடுவென்று கதவுகள் திறப்பதுபோல் நிரைய விஷ்யங்கள் புரிந்தன. அற்புதமான மனிதர்களையும் அவர்களுக்கு பொது நல ஊழியம் செய்வதில் இருக்கும் ஆர்வத்தையும் கண்டு மலைத்து போய்விட்டேன். தாங்கள் செய்யும் வேலையில் உண்மையான ஆர்வம், தாங்கள் ஈடுபட்டுள்ள துறையில் புதுப்புது உத்திகள் நுழைப்பது, எதையும் ஏற்றுக்கொள்ளும் வெளிப்படையான மனப்பான்மை, இபப்டி எத்தனையோ விஷய்ங்களை அவர்களிடம் கவனித்தேன். இவர்கள் ஈடுபட்டுல்ள விஷயங்கள் ஒன்றும் சாதாரணமான விஷய்ங்கள் இல்லை. கல்வி, சுகாதாரம், ஆதிவாசிகள் மேம்பாடு, ஏழைகளுக்கான வங்கிகள், என்று எத்தனையோ துறைகளில், - வேலைக்குப் புறப்பட்டு காரில் ஏறுகிற அவசரத்தில் பங்கு சந்தப் பற்றி கவலைப் பட்டுக்கொண்டு மற்றவற்றை வெறும் செய்திகள் என்று நாம் ஒதுக்கிவிடும் சமாசாரங்கள், - இவற்றில் நிறைய பேர் முழு மனதோடு, மாறுதல் கொண்டு வந்தேயாக வேண்டும் என்ற உறுதியோடு ஈடுபட்டிருந்தனர்.

இபப்டி இவர்களை இதில் ஈடுபட வைப்பது எது என்ற கேள்வி என் மனதில் இருந்து கொண்டே இருந்தது.

இப்படிபட்ட விஷயங்களில் யாராவது ஏதாவது செய்தே ஆக வேண்டும். அரசாங்கமே எல்லாவற்றையும் செய்யும் / செய்ய வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது சரியாகாது. சொல்லப்போனால், சமீப காலமாக அரசு மட்டுமே சமூகப் பிரச்சனைகளுக்குத் தீர்வு கொண்டுவர முடியும் என்ற கருத்தைத் தவிடுபொடியாக்கும் வன்ணம் பல தனிப்பட்ட நிர்வாகங்கள் செயல்பட்டு வருகின்றன.

இப்படி சமூகத்தில் ஆக்க பூர்வமாக செய்ய வேண்டும் என்ற ஆர்வம் என்னவோ பலருக்குமிருக்கிரது. ஆனால் மாறுதல்கள் செய்யத் தேவையான சக்தி இல்லாமல் வெறும் எண்ணம் மட்டுமே இருக்கும்போது வேலை இன்னும் கடினம். தனியாக செய்ய முனைவோருக்கு ஆதரவு எளிதில் கிடைக்கது. "இதெல்லாம் சரிப்படுமா?" " நடக்கக் கூடிய காரியமா?" என்ற அவநம்பிக்கையான கேள்விகளுக்கிடையே சாதிக்க முனைவது கடினம்.

ஆனால் எப்படியோ இந்த மாதிரி வித்தியாசமான வேலைகளில் ஈடுபடுபவர்களுக்கு ஏற்ற மாதிரி பொருளாதார உதவிகள் செய்பவர்களும் இருக்கதான் செய்கிறார்கள்.

எங்களுக்கு முன்னோடியாக இருக்கும் பலர் செல்லும் பாதையில் பயணம் செய்வது எனக்கும் என் மனைவிக்கும் பிடித்துள்ளது. ஒவ்வொரு தினமும் புதுசாக இருக்கிறது. நாம் வாழும் இந்த உலகம் எத்தனை அற்புதம் என்று தோன்றுகிறது.

இந்தக் கட்டுரையின் ஒரிஜனலை இங்கே படிக்கவும். வலைப் பதிவு கிடைக்கவில்லை.

பி. கு:
தான், தனது என்ற வட்டத்திற்கு அப்பால் வெளியே வந்து ஒரு சமூக உணர்வோடு ஆக்கப் பூர்வமான விஷயங்களை செய்பவர்களிடம் எனக்கு அலாதி மதிப்பு உண்டு.

இப்படி பார்க்கும்போது ஆங்கிலத்துக்கு ஈடாக தமிழ் இணையத்தில் சரளமாக கையாளப்படவேண்டும் என்று உழைக்கும், முரசு அஞ்சல் முத்து, ஈ கலப்பை முகுந்தராஜ், சுரதா போன்ற மென் பொருள் வல்லுனர்கள் தவிர, இப்போது வலைப்பூ எழுதும் பழக்கம் தமிழர்களிடையே அடர்ந்து படர வழி செய்துள்ள பத்ரி, மாலன், மதி, காசி, இவர்களுடைய ஆர்வத்தின் அடிப்படையிலும் இருப்பது இப்படி ஒரு சமூக உணர்வுதான் இல்லையோ ? அதனால் நான் "ஓ" போடும் பட்டியலில் இவர்களும் உண்டு.

மின்னஞ்சலில் வந்த கிண்டல் ஜோக்ஸ்களில் ஒன்று.

ஒரு இந்தியர் இறந்த பிறகு நரகத்திற்குப் போனாராம். அங்கே ஒவ்வொரு நாட்டிலும் வேறு வேறு விதமாக தண்டனைகள் இருந்தன. முதலில் ஜெர்மன் நாட்டு நரகத்தில் எட்டிப் பார்த்த நம்ம ஆள் அங்கே எப்படி தண்டனை என்று விசாரித்தாராம். " இங்கே முதலில் ஒரு மணி நேரம் உங்களை மின்சார நாற்காலியில் உட்கார வைப்பார்கள். பின்னர் ஆணிகள் படுக்கையில் அடுத்த ஒரு மணி நேரம் படுக்க வைப்பார்கள். அதன் பின்னர் ஜெர்மனிய சாத்தான் வந்து உங்களை சாட்டையால் நன்றாக விளாசுவான்." என்று பதில் வந்தது. நம்ம ஆள் இந்த ஜெர்மன் நரகம் வேண்டாம் என்று நகர்ந்து ரஷ்ய நரகத்துப் பக்கம் போய் விசாரித்தார். அங்கும் இதே ரீதியில் பதில் வந்தது. பின்னர் அமெரிக்க, இங்கிலாந்திய நரகங்களிலும் இதே வகைதான்.

கடைசியில் நம்ம நண்பர் இந்திய நரகத்தில் போய் நின்றார். அங்கே பெரிய வரிசை; மனிதர்கள் முண்டியடித்து நின்று கொண்டிருந்தனர். சரி. இங்கே எப்படி தண்டனையாம் என்று விசாரித்தவருக்கு பதில் மற்ற நரகங்களைப் போலவே வந்ததாம். இவருக்கு ஒரே வியப்பு. "பின்னே, எதற்காக இப்படி எல்லோரும் வரிசையாக இங்கேயே வருகிறார்கள் - மற்றவற்றை விட இதில் வித்தியாசம் எதுவும் இல்லையே?" என்று கேட்டார். பதில் வந்தது. "அதுவா? மின்சார நாற்காலி தண்டனை உண்டுதான். ஆனால் மின்சாரம் நின்று போய்விடும்; முள் படுக்கையில் இருந்த எல்லா ஆணிகளையும் யாரோ புண்ணியவான் திருடிக் கொண்டு போய்விட்டான். கடைசியில் உள்ளே வந்து சாட்டையடி கொடுக்க வேண்டிய சாத்தான், வந்து ரிஜிஸ்டரில் கையெழுத்து போட்டுவிட்டு வெளியே டீ குடிக்க சென்று விடுவான்." !!!

": �: ��� ��� >�׸Ǣ� >���� ��� "���θ� ��ɡ ������ �!����. ���� ��� �!�� "�� ��� ����츢���.

சரிவுதான். ஆனாலும் இப்படி அதள பாதாள சரிவா!!

எட்டடிக்கு பத்தடி கூட இருக்க முடியாது. அவ்வளவு சின்ன அறை. அதில் தாறுமாறாக ஒரு படுக்கை. சுவற்றில் பிய்ந்து தொங்கும் "ஓவியத் துணி" (???) கட்டில் மேல் பெட்ஷீட் மற்றும் குப்பையாக துணிகள், பேப்பர்கள். தரையில் ஒரே குப்பை. துணிகள் - அப்படியே ஏறுமாறாக, அழுக்காக. அலமாரி மற்றும் ஒரு பெரிய மரப்பெட்டி திறந்தவாறு. அறையில் ஒரேயரு பொந்து - வெளிச்சம் வர.

இன்னொரு அறை - சமையலறையாம். நாலு கட்டைகளை வைத்து செய்யப்பட்ட மேடை ஒன்று. குப்பைத்தொட்டியைத்தவிர மற்ற இடங்களில் எல்லாம் ஒரே குப்பை. சாமான்கள் எல்லாம் சிதறி - கன்னாபின்னாவென்று ஒயர்களும் கழிவு நீர் குழாய்களும் இங்குமங்கும் இருக்கின்றன. அழுக்குப் பாத்திரங்கள் நிரம்பிய வாஷ் பேஸின் ஒரு மூலையில். அதிலிருந்து ஒரு ட்யூப். மேடையில் முட்டை வைக்கும் பேப்பர் டிரே. அரிகேன் லைட். டீத்தூள், வடிகட்டி என்று ஏதேதோ சாமான்கள் ஒரு ஒழுங்கில்லாமல். காயலான் கடையிலிருந்து பொருக்கி எடுக்கப்பட்டதுபோல் ஒரு அடுப்பு. அதன்மேல் அதற்கு மேல் பழைய கெட்டில் ஒன்று.

பளிங்கு மாளிகைகளில் சொகுசாக வாழ்க்கை நடத்திய சதாம் உசேன் பிடிபட்டபோது இருந்த இடத்தைப் டிவியில்/ படங்களில் பார்த்தபோது உங்கள் மனதில் எல்லாம் என்ன தோன்றிற்றோ தெரியாது. ஆனால் எனக்குள் எழுந்த கேள்வி என்ன தெரியுமா? ' இப்படி பரிதாபமாக இந்த மனிதர் கடைசியில் வாழ்க்கை நடத்தியுள்ளாரே... ஆமாம். இந்த அழுக்கு வாஷ்பேசின், அழுக்கு துணி மூட்டை, என்று இருக்கிறதே.... இதையெல்லாம் சுத்தம் செய்வது யார்? ( சரியான குடும்பத்தலைவியின் மூளையாச்சே! பின் எப்படி வேலை செய்யும்?) ஒரு வேளை தானே எதையோ சமைத்து சாப்பிட்டு, ( முட்டை அட்டையும் டீ வடிகட்டியும்தான் கதை சொல்கிறதே....!) எப்படியோ சமாளித்திருப்பாரோ? இந்த பொந்துக்குள் ஒளிந்திருக்கும்போது என்ன யோசித்துக்கொண்டிருந்திருப்பான்? சதாம் மனதுள் ஓடிய எண்ணங்கள் என்னவாக இருந்திருக்கும்? சதாம் வலைப்பூ எழுதும்போதுதான் இதெல்லாம் தெரியும் - புஷ் சதாமை உயிருடன் விட்டுவைத்திருந்தால்.

சரிவுதான். ஆனாலும் இப்படி அதள பாதாள சரிவா!! ஆனால் வேறு எப்படி இருந்திருக்க முடியும்?

விகடனில் மதன் பதிலில் தஞ்சை கோவில் நிழல் விழாது என்கிற சமாசாரம் கட்டுக்கதை என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். பரிமேலழகர் வலைப்பூவில் இதைக் குறிப்பிட்டு இன்னும் எத்தனை தகவல்கள் இதுமாதிரி பொய்க்கப்போகின்றனவோ என்று எழுதியிருந்தார்.

ஆனால் இந்த நிழல் சமாசாரத்தைப் பற்றி சொல்லவேண்டும் என்று நானும் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். இப்படியும் இருக்கலாமோ..?

தஞ்சாவூர் கோவிலின் நிழல் கூட விழாது என்று எங்கள் காலத்தில் - அறுபதுகளில் - கூறப்பட்டபோது, பள்ளியில் அதற்கு ஒரு விளக்கமும் கொடுத்தார்கள். தஞ்சை பெரிய கோவில் மிகப் பெரியது - பெரிய பிராகாரம். கோபுரமும் மிகப் பெரியது. ஆனால் அவ்வலவு பெரிய கோபுரத்தின் நிழல் கோவிலைவிட்டு வெளியே விழாத அளவு பெரிய பிராகாரம் என்று விளக்கம் அளிக்கப்பட்டது. அதாவது கோபுர நிழல் பிராகரத்துக்குள்ளேயேதான் விழுமாம். பிராகாரத்தைத் தாண்டி கோபுர நிழல் வெளியே வந்து விழுகிறதா என்று நேரில் பார்த்தவர்கள் சொன்னால் புண்னியமாகும்.

தஞ்சையிலிருந்து வலைப்பூக்கள் தொடுப்பவர்கள் யாராவது இருக்கிறார்களா?

எங்கே, இப்போதாவது அலைகளின் எழுத்து புரிகிறதா என்று ஒரு வரி 'பின்னூட்டு' சொல்லுங்கள். நானும் விடாமல் முயன்று வருகிறேன் :-)

எதையோ சுத்தம் செய்யும்போது ஏற்பட்ட ஞானோதயம். புறத்தில் சுத்தம் செய்வதுபோல் மூட்டை மூட்டையாக மனதில் தோன்றும் எண்ணக்குவியலையும் அன்றன்றே குப்பைத்தொட்டியைக் காலி செய்வதுபோல் காலிசெய்துவிட்டு ஒவ்வொரு நாளயும் - ஒவ்வொரு கணத்தையும் புதிதாக வரவேற்கும் மனப்பான்மையை மட்டும் வளர்த்துக்கொள்ள முடியுமானால் வாழ்க்கையில் என்றுமே ஒரு புதிய காற்று வீசுமே...! "எல்லாம் தெரியும்" என்ற மனப்பான்மையைக் கழற்றிவிட்டு, " அட, என்ன அற்புதம்..!" என்று உள்ளுக்குள் ஒரு வியப்பும் பிரமிப்பும் இருந்துகொண்டே இருக்கமுடியுமானால்......?!

பின் குறிப்பு:"புத்திகொள்முதல்" - இது என் அம்மா அடிக்கடி உபயோகித்த வார்த்தை - மேலேயுள்ள நாலு வரிப் பதிவில் நான் தெரிந்துகொண்ட புத்திகொள்முதல் - நாலு வரி எழுதச் சோம்பல்பட்டுக்கொண்டு எப்போதோ பழைய குறியீட்டில் எழுதியதை cut & paste பண்ணக்கூடாது. அப்படியே செய்தாலும் நடு நடுவே Tscii குறியீட்டில் எழுதிய வார்த்தைகளை நுழைக்கக்கூடாது. இரண்டும் கலந்ததை unicode ல் மாற்ற முனையும்போது ' சுக்குமி, ளகுதி, இப்பிலி' என்ற ரீதியில் விழுந்து வைக்கும். இதைவிட, பொறுமையாக முதலிலேயே ஒருபாடாக ஒரே குறியீட்டில் இந்த நாலு வரியை உள்ளிட்டிருக்கலாமா? ஹ�ம்.. அதான் புத்திகொள்முதல் என்று சொல்லிவிட்டேனே!! :-)

பத்திரிகையாளர்கள் மீது தமிழக அரசின் அதிரடிகள் தொடருகின்றன. தமிழக சட்டசபை தீர்மானத்தின்பேரில் ஹிந்து / முரசொலி பத்திரிகையாளர்கள் மீது அரெஸ்ட் வாரண்ட். - சில மாதங்கள் முன்பு வெளி வந்த கட்டுரைக்காக. போகிற போக்கைப் பார்த்தால் அவதூறு வழக்குகள் போடவே தமிழக சட்டசபைக்கு நேரம் போதாது போலிருக்கிறது. ஹிந்துவின் மேல் மட்டுமே 16 வழக்குகள் போடப்ப்ட்டுள்ளனவாம். எந்தப் பத்த்ரிகையுமே தப்பவில்லை. நல்ல வேளை, வலைப்பூக்கள் இன்னும் அரசின் கண்களில் படவில்லை ! ( என்று நினைக்கிறேன்..)

��ça ���� ...! ( ������� ��Ȣ ~� :-)

மதியின் வலைப்பூவில் கடிகாரம் பற்றிய குறிப்பில் கிங்ஸ்லி, பார்க்கும் இடமெல்லாம் இன்று கடிகாரம் இருப்பதால் கையில் கடிகாரம் அவசியம் இல்லை என்று குறிப்பிட்டிருந்தார். கிங்ஸ்லி சொல்வது உண்மைதான். எனக்குத் தெரிந்த ஒருவரின் கைக்கடிகாரம் நின்று போய்விட்டது. இந்தக் காலத்தில் நேரம் என்பது "சென்னையில் தண்ணீர்" மாதிரி பொக்கிஷமாயிற்றே! இவரால் எப்படி கையில் கடிகாரம் இல்லாமல் தன் வேலைகளை செய்ய முடிகிறது என்று கேட்டேன். அதுவா? கடிகாரம் வாங்க நேரம் இல்லை !!! தவிர கையில் கடிகாரம் இருந்தால்தான் நேரம் தெரியுமா என்ன? அதுதான் திரும்பிய இடமெல்லாம் கடிகாரம் உள்ளதே" என்றார் - கிங்ஸ்லி சொன்ன மாதிரி.

அப்புறம் எனக்கும் தோன்றிற்று. மதி சொன்னது போல், இன்றைய நம் வாழ்க்கையில் எத்தனை கடிகாரங்கள் அல்லது மணி காட்டும் சாதனங்கள்? -எங்கள் வீட்டில் ஒரு கணக்கு பார்க்கலாமா? ஹால் சுவரில் ஒன்று, இரண்டு அறைகளில் இரண்டு, சமையல் அறையில் ஒன்று; நண்பர் கொடுத்த குட்டி கடிகாரம் ஒன்று டிரெஸிங் மேஜை மேல். அலார்ம் பீஸ் நான்கு - இதில் இரண்டுக்கு பேட்டரி போட்டால் அல்லது கொஞ்சம் பழுது பார்த்தால் ஓடும். ஆனால் ' அதற்கு" நேரம்" இல்லை - அல்லது அவசியம் இல்லை!

வீட்டில் இருப்போர் தினசரி உபயோகிக்கும் கைக்கடியாரங்கள் நான்கு.

தவிர, வீடியோவில், காமரா, செல் போன் போன்ற சாதனங்களில் கூட்டிப் பார்த்தால், நான்காவது தேறும்.

கணினியில் வெளியில் தெரியும் திரையில் ஒன்று. உள்ளிருக்கும் மென்பொருட்கள் சிலவற்றிலும் சேர்த்துக்கொண்டால் குறைந்தது இரண்டு சேர்க்கலாம்.

காலை வேளையில் தலையை அல்லது கையைத் திருப்பி நேரம் பார்க்க நேரமில்லாதவர்களுக்காகவே(!!), சில டிவி சேனல்களில் அடியில் ஓடும் குட்டி நேரம் காட்டும் கௌண்டர்.

சுமாராக ஒரு 20 எண்ணிக்கை வந்ததா? ( நேரம் காட்ட இத்தனை சாதனங்கள் நம் கண் முன்னே ஒடிக்கொண்டிருந்தாலும் "நேரமே போதவில்லை" என்று எங்கேயோ ஒடிக்கொண்டிருக்கிறோமே!!)

இவையெல்லாம் 'ஓடும்' கடிகாரங்கள். ஓடவே ஓடாத சுமார் 8 கைக்கடியாரங்கள், 2 அலார்ம் பீஸ், போன்ற கடிகாரங்கள் - ஏதோ பலவித காரணங்களுக்காக இடத்தை அடைத்துக் கொண்டு ஏதோ ஒரு மூலையில்.

சரிதான்; கையில் ஒரு கடிகாரம் இல்லையென்றால் ஒன்றும் குறைந்து போகாதுதான் ! :-)

திருமதி சுனந்தாவின்(வேதாந்த இன்ஸ்டிடூடின் ஸ்தாபகரும் கீதை லெக்சர்களில் பெயர் பெற்றவருமான - குறிப்பாக corporate வட்டாரங்களில்- ஸ்வாமி A. பார்த்தசாரதியின் மகள்) ஆன்மீக உரை நான்கு நாட்களுக்கு சென்னை, "இமேஜ்" ஆடிட்டோரியத்தில் இருந்தது. அவரை சமீபத்தில் பேட்டி எடுத்தபோது அவர் அழுத்தமாகவும், தெளிவாகவும் பேசிய விதம் பிடித்திருந்தது. டிவியிலும், சானல் உலா வரும்போது சில சமயம் அகப்பட்டிருக்கிறார். தவிர, வீட்டுப்பக்கத்தில்தானே, போய்க் கேட்டுவிட்டு வரலாம் என்று போனேன். பேச ஆரம்பித்த சில வினாடிகளிலேயே ஒரு கேள்வியைத் தூக்கிப் போட்டார்.

Are You Happy?

எத்தனை எளிதான கேள்வி? ஆனால் இதற்கு பதில் அளிக்கும் விதத்தில்தான் நம் வாழ்க்கையின் குழப்பங்களும், தெளிவுகளும், அர்த்தமும் அனர்த்தமும் எல்லாமே அடங்கியுள்ளது என்று எனக்குத் தோன்றிற்று.

என் எண்ணம் இருக்கட்டும். அவர் என்ன சொல்கிறாரென்றால் - (அடைப்பில் இருப்பவை என் கமெண்ட்ஸ் :-)

"நாம் சந்தோஷமாக இல்லையென்றால், அதன் காரணம் என்னவென்று அலசிப்பார்த்தால் அதன் அடிவேர் நம் எண்ணங்களில்தாம் இருக்கிறது என்று புரியும். மனதில் நிறைவு இல்லாதற்கு காரணம் நம் அபிலாஷைகள் நிறைவேறாமல் இருப்பதேயாகும். சரி ஒன்று ஒன்றாக அபிலாஷைகள் நிறைவேற ஆரம்பித்தால் ( - ஐஸ்கிரீம் சாப்பிடுவதிலிருந்து, அமெரிக்க ஜனாதிபதியாகும் வரை - ஆமாம், நான் ஏன் இந்திய ஜனாதிபதியாகும் வரை என்று குறிப்பிடவில்லை? - இந்தக் கேள்வியை அப்புறம் கவனிப்போம்!! ) பின்னர் நாம் சந்தோஷமாக இருப்பதாக சொல்வோமா?

"சரி. நான் சந்தோஷமாகதான் இருக்கிறேன். என் வாழ்க்கையில் நான் விரும்பியதெல்லாம் கிடைத்துள்ளது, (அல்லது கிடைக்கும்படி வாழ்க்கையை அமைத்துள்ளேன் - இது சிலர் பதிலாக இருக்கலாம்) என்கிறீர்களா? நல்லது. ஆனால் உங்கள் சந்தோஷத்துக்கு காரணமான ஏதாவது ஒன்றில் குழப்பம் / ஏமாற்றம் இருந்தாலும் உங்கள் சந்தோஷத்தில் குறை இருக்குமே? அமைதியாக ஏற்றுக்கொள்வீர்களா? ( அப்படி இருந்தால் இப்படி லெக்சர் கேட்க வந்தே இருக்கமாட்டேனே - இதுவும் சிலர் பதிலாக இருக்கலாம்)

".....மனதில் குறையிருக்கும் இல்லையா?... இதற்குத் தீர்வு - 'இது வேண்டும்' 'அது வேண்டும்' என்ற ஏக்கங்கள் இல்லாமல் வாழக் கற்றுகொள்ளவேண்டும். ( அட கடவுளே, இங்கேயும் ஒரு 'வேண்டும்' வந்துவிட்டதே.) ஆனால் வாழ்வில் அபிலாஷைகள் இல்லாமல் இருக்க முடியாது; ஆசை என்ற உந்துதல்களும், முன்னேற்றங்களும் வாழ்க்கையில் இருக்க வேண்டியதுதான். ஆனால் நம் அபிலாஷைகளினால் வரும் மன உளைச்சல்களையும், தற்காலிகமான சந்தோஷங்களையும் உணர்ந்து கொண்டு வாழ்க்கையில் தாமரை இலைத் தண்ணீராக இருக்கப் பழக வேண்டும்."

ம்..ம்.. சுனந்தாஜி என்னவோ நான்கு நாள் பேசி முடித்துவிட்டார். எத்தனை முறை எவ்வளவு பேர் திருப்பித் திருப்பி இந்த 'தாமரை இலைத் தண்ணீர் ' பக்குவம் பற்றி பேசினாலும் அதெப்படி நம் மனதில் மட்டும் பிடிபட மாட்டேங்கிறதே! அதுசரி, அந்த ஆடிட்டோரியத்தில் 1000 பேர் இருந்திருக்கலாம் - பெரிய பெரிய நிறுவனங்களின் CEO க்கள் வேறு நிறைய தென்பட்டனர். Are you happy என்ற சுனந்தாவின் ஆரம்ப கேள்விக்கு எவ்வளவு பேர் "YES" என்று அழுத்தமாக பதிலளித்திருப்பார்கள்?!!!