இடைவேளை

ஊருக்குத் திரும்புவதிலும் இன்னும் சில சொந்த வேலைகளிலும் மூழ்கி இருப்பதால் இன்னும் கொஞ்ச நாளைக்கு இங்கிருந்து ஜூட்..... ஆனால் திரும்பி வரும்வரை இங்கே வருபவர்களுக்குக் கொஞ்சம் அசைபோட, ஆகஸ்ட் மாத இதழ் திசைகளுக்கு எழுதியதை இங்கு மீண்டும் பிரசுரிக்கிறேன்.

சிறிய இடைவேளைக்குப் பிறகு மீண்டும் சந்திப்போம்.


இதுலே கொஞ்சம்; அதுலே கொஞ்சம்..... அமெரிக்க கிராமீய நகர்ப்புறங்கள்.


அது ஒரு பஸ் டெர்மினஸ். புற நகர் ரயிலிலிருந்து இறங்கியவுடன் அருகிலேயே இருந்தது. ஒரு எட்டு நடைப் போட்டால் போய் விடலாம் என்று சாலையை இருபக்கமும் பார்த்துவிட்டு ( அப்படிப் பார்க்கவும் என்று போட்டிருந்ததே.) கடந்து இரண்டடி போயிருப்பேன் - நான் போக வேண்டிய பஸ், வந்து நின்றது. ஓடிப்போய் ஏற முயன்றபோது ஓட்டுனர் இறங்கினார். சிரித்துக்கொண்டே இன்னும் ஒரு பத்து நிமிஷம் பொறுங்கள். என் நேரம் இன்னும் வரவில்லை என்று சொல்லிவிட்டு நடந்தார். சரியாக பத்து நிமிஷம் கழித்து அவர் வந்தவுடன், பஸ்சில் ஏறி, நான் போக வேண்டிய நிறுத்தத்தை அவரிடம் குறிப்பிட்டு, இடம் வந்தவுடன் எனக்கு அறிவிக்க சொல்லி சீட்டில் போய் உட்கார்ந்தேன். வண்டியில் நான் மட்டும்தான். போகப்போக ஏதோ ஓரிரண்டு பேர். ஆனால் வெகு நேரம் ஆகியும் நான் இறங்க வேண்டிய நிறுத்தம் பற்றி ஓட்டுனரிடமிருந்து அறிவிப்பு வரவில்லை. கடைசி டெர்மினஸ்ஸ¤ம் வந்துவிட்டது. எல்லோரும் இறங்குவதைப் பார்த்து நானும் இறங்க வேண்டியதுதான் என்று முடிவுகட்டி இறங்கும்முன் ஓட்டுனரிடம் விசாரித்தேன் - என் பஸ் ஸ்டாப் வரவேயில்லையே என்று. அப்போதுதான் அவருக்கு ஞாபகம் வந்தது போலும். தலையில் லேசாக ஒரு தட்டுத் தட்டிக்கொண்டு "அடடா நீங்கள் இரண்டு ஸ்டாப் முன்னாலேயே இறங்கியிருக்க வேண்டும். ஒன்று செய்யுங்கள். இதோ இன்னும் இருபது நிமிடத்தில் என் அடுத்த டிரிப் ஆரம்பிப்பேன். நீங்கள் இதோ இந்தக் கடைவீதியில் ஒரு ரவுண்ட் போய் சரியாக 17 நிமிடங்களில் வந்து விடுங்கள். உங்களை அந்த பஸ் ஸ்டாப்பில் கொண்டு விடுகிறேன். ஆனால் சரியாக 17 நிமிடம். ரொம்பக் கடைகளில் உள்ளே போகாதீர்கள் - காணாமல் போய்விடுவீர்கள்" என்று சிரித்துக் கொண்டே சொன்னார்.

முன் ஜாக்கிரதை முத்தக்காவாக நான் 10 நிமிடத்திலேயே திரும்ப வந்து பஸ் அருகில் நின்று கொண்டேன். ஓட்டுனர் வந்தார். சீட்டில் உட்கார்ந்தவுடன் வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்யாமல் ஜன்னல் வழியே வெளியே பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். என் முகத்தில் தொக்கி நின்ற கேள்விக்கு பதில் சொல்வதுபோல், " இங்கே இன்னொரு பெண்மணி நின்று கொண்டிருந்தார். அவரைக்காணோமே என்று பார்க்கிறேன். ஆனால் எனக்கு நேரமாகிவிட்டதே" என்று கைக்கடிகாரத்தை ஒரு முறை பார்த்துவிட்டு, " ஹ்ம்ம்.. பாவம் அவருக்கு பஸ் அட்டவணை ஞாபகம் இருந்திருக்கும் என்று நினைக்கிறேன், " என்று சொல்லிவிட்டு தயங்கித் தயங்கி ஜன்னல் வழியே பார்த்துக் கொண்டே வண்டியை ஸ்டார்ட் செய்யத் தொடங்கினார். பிறகு சற்று நகர்ந்தும் அந்தப் பயணி வருவதாகத் தெரியவில்லை. வண்டிக்கு வேகம் கொடுத்து நகர ஆரம்பித்தவுடன் என் பக்கம் திரும்பினார். " யூனிவர்சிடி அவென்யூவில் இந்த பஸ் நிற்காது. அதற்குப் பக்கத்து சாலையில்தான் பஸ்ஸ்டாப். நான் ஒரு வேளை மறுபடி மறந்துவிடுவேன். நீங்கள் ஒன்று செய்யுங்கள். நான் இதோ இந்த சாலையில் நேரே போய், ஒரு முறை வலது பக்கம் திரும்புவேன். பிறகு இரண்டு முறை இடது பக்கம். இரண்டு முறை இடது நான் திரும்பியவுடன், உங்கள் பஸ் ஸ்டாப். உடனே எனக்கு ஞாபகப்படுத்தி விடுங்கள் " என்று ஜாக்கிரதையாக அறிவித்துவிட்டார். நானும் பஸ் செல்லும் இடம் வலம் திருப்பங்களை மனசுக்குள் குறிக்க ஆரம்பித்தேன். ஆனால் அவராவது மறப்பதாவது? ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும் ரன்னிங் கமெண்டரி. இதோ இதற்கு அப்புறம் இங்கே... அப்புறம் இங்கே என்று பேசியபடி.

நிறுத்தம் வருவதற்கு ஒரு நிமிடம் முன்பு எனக்கு அடுத்தபடியாகத் திரும்பிப் போக வழி சொல்ல ஆரம்பித்தார். "இங்கே இறங்கியவுடன் நீங்கள் நீள வலது திரும்பினால் உங்கள் யூனிவர்சிடி அவென்யூ ஷாப்பிங். நிறைய செலவு செய்துவிட்டு பர்சில் பணம் காலியானபிறகு திரும்பிப்போக வேண்டுமில்லையா? மறுபடி இவ்வளவு தூரம் நடந்து இதே நிறுத்ததிற்கு வர வேண்டாம். அங்கேயே, தெருக்கோடியில் வலது திரும்பி, ஒரு இடது மாறினால் அடுத்த பஸ். அரை மணிக்கு ஒன்று. ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்" என்று நான் இறங்கி நடக்கும் வரை அறிவுரை. விட்டால் ஷாப்பிங் கூடவே வந்து அடுத்த பஸ்ஸில் ஏற்றிவிட்டுதான் போவார் போலிருந்தது.


இதுதான், - இந்த அக்கறைதான் - நகர்ப்புற மக்களுக்கும் கிராம - சிறிய நகர மக்களுக்கும் வித்தியாசம். நம் பக்கங்களிலும் சிறு ஊர்களில் இதுபோன்ற ஒரு அக்கறையைப் பார்த்திருக்கிறேன்.

சிறிய நகரங்கள், கிராமங்கள் என்றால் அங்கிருக்கும் மக்கள் உலகெங்கும் ஒரே மாதிரிதான் என்று நினைக்கிறேன். அடுத்தவரிடம் ஒரு கரிசனம், பொதுவாக எல்லாவற்றிலும் ஒரு அவசரமில்லாத நிதானமான வாழ்க்கை முறை. இப்படிதான் இன்னொரு முறை ஒரு ஓட்டுனர் முன் சீட்டில் உட்கார்ந்திருந்த பயணியுடன் ஊர் வம்பெல்லாம் பேசிக்கொண்டே வந்தார். கலிபோர்னியா மாகாண கவர்னர் Arnold Schwarzenegger ல் ஆரம்பித்து, ஈராக் போர், புஷ், வேலையில்லாப் பிரச்சனை என்று பல கோணங்களிலும் அரட்டை ஜோராக போய்க்கொண்டிருந்தது.

சிறிய ஊர் என்றாலே மானாவாரியாக நேரம், இடம் இரண்டுமே கொட்டிகிடக்கும். அமெரிக்க சிறு நகரங்கள் விதிவிலக்கல்ல. முதன்முதலில் சென்ற நவம்பரில் இங்கு வந்தபோது அமெரிக்கா என்றாலே நியூயார்க், போன்ற நகரங்களின் வானளாவிய கட்டிடங்கள்தாம் என் கற்பனையில் இருந்தன. ஆனால் இங்கு சன்னிவேல் நகரில் மருந்துக்குக்கூட ஒரு "வானளாவிய" கட்டிடம் கிடையாது. எவ்வளவு பெரிய Mall என்றாலும் எல்லாம் ராட்சஸ சைசுக்கு ஒரு பெரிய கட்டிடம் ஒன்றுதான். மிஞ்சிப்போனால் கீழேயும் மேலேயும் ஓரிரண்டு தளங்கள். அடுக்கே கிடையாது. வீடுகளும் அப்படியே. டவுன் டவுன் எனப்படும் வணிகத் தெருக்களில் ஆங்காங்கே உயர்ந்த கட்டிடங்கள் ஓரிரண்டு தென்படலாம். அகண்ட சாலையில் போகும்போது சுத்தமாக நீல நிறத்தில் வானம் ( பின்னே, வேற என்ன நிறத்தில் இருக்கும் என்று எதிர்பார்த்தேன்!) பார்த்துக்கொண்டு போவதே சுகமாக இருக்கிறது. இன்றைய நகர்ப்புற வாழ்க்கையில் வானமும், சூரியோதயமும், அஸ்தமனமும் தெரிவதே பெரிய விஷயமாகிப்போய்விட்டதே.

இங்கு சிலிகான் பள்ளத்தாக்கில் உள்ள ஊர்கள் எல்லாமே ஓரளவு இயற்கையை ஒட்டி பெயரிடப்பட்டுள்ளது. இங்குள்ள நம் மக்கள் வேடிக்கையாக சொல்வார்கள். " இங்கு முதலில் குடியேறியவர்கள் வந்தவுடன் கண்களில் இங்குள்ள சூரிய வெளிச்சம் பிரமாதமாகப் பட்டிருக்கும். அதனால் "Sunnyvale" என்று அழைக்க ஆரம்பித்திருப்பார்கள். அதுபோல், பக்கத்து ஊரான Mountain View வில் எங்கிருந்து பார்த்தாலும் சுற்றிலும் உள்ள மலைகள் பார்க்க அருமையாக இருக்கிறதல்லவா? அதனால் Mountain View என்று பெயர் வந்திருக்கும்." என்று சொல்வது வழக்கம். பெயர் காரணம் ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும். பார்க்க ரம்மியமாக இருக்கும் 1500 சதுர மைல் பரப்பளவு கொண்ட சிலிகான் பள்ளத்தாக்கில் சன்னிவேல், மௌண்டன் வியூ போன்று, லாஸ் கடோஸ், சாண்டா கிளாரா, பாலோ ஆல்டோ, என்று இன்னும் சில சிறு நகரங்கள் உள்ளன. இவையனைத்தும் சாண்டா கிளாரா மாவட்டத்தில் ( Santa Clara County) அமைந்துள்ளது -( நாடு, மாகாணம், கௌண்டி, சிறு நகரம், கிராமம் )

சுமார் ஒரு மில்லியனுக்கும் மேல் ( 1,678,421) மக்கள் தொகை உள்ள இந்த மாவட்டத்தில் இந்தியர்களின் எண்ணிக்கை 4 சதவிகிதத்திற்கு மேல் !! அமெரிக்காவிலேயே இந்த சாண்டா கிளாரா மாவட்டம்தான் இந்தியர்களின் concentration அதிகம் என்று புள்ளி விவரம் கூறுகிறது. ஆனால் இதற்கு புள்ளிவிவரமே வேண்டாம். ஆங்காங்கே உள்ள பூங்காக்கள், விளையாட்டு மைதானங்கள், கடைவீதி என்று ஒரு நடை நடந்தாலே போதும் எதிரே குறைந்தது பத்து பேராவது இந்தியராக அல்லது இந்தியத் துணைக்கண்டத்திலிருந்து ஒருவராக இருப்பார். இந்த பள்ளத்தாக்கு நகரங்களின் சரித்திரம் என்று பார்த்தால் அது ஆரம்ப கால Ohlone என்று சொல்லப்படுகிற ஆதிவாசி அமெரிக்க இந்தியர்களில் தொடங்குகிறது. 1972 ம் ஆண்டு நடந்த ஒரு அகழ்வாராய்ச்சியில் கி.மு. 3000 ஆண்டிலிருந்தே இந்தப் பள்ளத்தாக்கில் ஆதிவாசிகள் குடியிருந்ததைக் கண்டறிந்திருக்கிறார்கள். இதையும் இங்கே லாஸ் கடோஸ் என்ற ஊரில் ஒரு பெரிய பாலத்திற்கு அருகில் சுவர் சித்திரமாக ( Mural) வரைந்து வைத்திருக்கிறார்கள். அந்தச் சித்திரத்தில், நாலைந்து குடிசைகளின் பிண்ணனியில் ஒரு ஆதிவாசிக் குடும்பம், நாய்கள் பன்றிகள் புடைசூழ இருக்கிறது. ஆதிவாசிகளுக்குப் பின் இங்கு உலகின் எல்லா திசைகளிலிருந்தும் மக்கள் குடியேற ஆரம்பித்தார்கள். ஸ்பெயின் நாட்டிலிருந்து வந்த குடியேற்றம் முக்கியமானது. இதனால் ஆங்கிலம் பொதுவாக புழங்கும் மொழியானாலும் இன்றும் இங்கும் பல பொது இடங்களில் மும்மொழி பின்பற்றப்படுகிறது. ஆங்கிலம், ஸ்பானிஷ் மற்றும் ·பிரென்ச். இந்த ஸ்பானிஷ் குடியேறிகளின் முதன்மை வாழ்க்கை முறை விவசாயம் மற்றும் பண்ணைகளில் வீட்டு, விவசாய மிருகங்கள் பராமரித்தல். ( cattle ranching) என்று இருந்திருக்கின்றனர். கோதுமையும் பார்லியும்தான் முதன்மை தான்யங்கள். பிறகு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தான்யங்களிலிருந்து, பழச் சோலைகள், காய்கறி பண்ணைகள் என்று பயிரினங்கள் பெருகின. அந்தக் காலத்திலேயே ஆப்பிரிக்காட் பழ விளைச்சலை நன்குப் பதப்படுத்தி உலர்ந்த பழங்களாகவும், சல்பர் போட்டு பழுக்க வைக்கப்பட்ட பழங்களாகவும் பேக் செய்து வியாபாரம் செய்திருக்கிறார்கள். அழகுற, சேதம் வராமல் பேக் செய்வதைத் தனி கலையாகவே, தனி தொழிலாகவே செய்திருக்கிறார்கள். அதோடில்லை. 1880களிலேயே குளிர்ப்பதனபடுத்தப்பட்ட ரயில் பெட்டிகளில் பழங்கள் விற்பனைக்கு எடுத்துச்செல்லப்பட்டிருக்கின்றன.சரித்திரத்தைப் பாதுகாக்கும் வகையில் சன்னிவேல் நூலகத்தில் பல தலைமுறையினராக இங்கே இருப்பவர்களின், இருந்தவர்களின் குரல்களிலும் இதர எழுத்து வடிவங்களிலும், இந்தப் பள்ளத்தாக்கின் சரித்திரம், விவசாயப் பொருளாதாரத்திலிருந்து இன்று உலகின் தொழில் நுட்ப இதயமாக மாறியது வரையிலான மாற்றங்கள் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன. உதாரணமாக வின்ஸ் காலா என்கிற உள்ளூர்காரர் சொல்கிறார். "என் தந்தை சிசிலியிலிருந்து 1920ல் உலகப் போருக்குப் பின்னர் இங்கு வந்தார். முதலாம் உலகப் போருக்கு சென்றிருந்த அவர் ஊர் திரும்பும்போது பெரிதாக சொத்து எதுவும் அங்கே அவருக்கு ஒன்றும் காத்திருக்கவில்லை. அதனால் அமெரிக்கா வந்துவிட்டார். என் அம்மாவின் அப்பா இப்படி இங்கேப் பிழைப்புக்காக குடியேறிய இளைஞர்களுக்கு என்றே உருவாக்கியதுபோல் நிறையப் பெண்களைப் பெற்றிருந்தார். அதில் ஒருவர் என் அம்மா. விவசாயக் குடும்பத்திற்கு ஏற்ற மாதிரி வளர்ந்த பெண். அப்பாவுடன் பண்ணை வாழ்க்கை அவருக்கு மிகப் பிடித்திருந்தது. பண்ணையில் கோழி, கோழிகளின் எச்சம் தோட்டத்திற்கு உரம் என்று சரியான கிராம வாழ்க்கை. அப்பா ஒயின் உற்பத்தியும் செய்தார். எங்களுக்கு வேண்டியது போக பாக்கி வெளியே விற்பார். அந்தக் காலத்தில் ஒரு காலன் விலை, 50 செண்ட்தான். ஆனால் பீப்பாயை வாங்குபவர்கள் கொண்டு வரவேண்டும். 1920ல் பொருளாதாரத் தேக்கம் வருவதற்கு முன்னால் அப்பா, இப்போது பழைய சான்பிரான்ஸிஸ்கோ சாலையருகே, டாசன் மூலை இருக்கிறதே அதற்கு வடக்கே ஒரு 10 ஏக்கர் நிலம் வாங்கிப் போட்டிருந்தார். முதலில் அங்கே வெறும் பழத் தோட்டம்தான் போட்டிருந்தார். பிறகுதான் அதில் வீடும் கட்டிக்கொண்டார். 2500 டாலரில் ஐந்து பெரிய அறைகளும் கீழே பேஸ்மெண்டும் கூடிய பெரிய வீடு. இப்போ அந்த விலைக்கு ஒரு கதவு கூட கிடைக்காது."இப்படி போகிறது அவரது கதை - அதன் மூலம் ஊர் வளர்ந்த கதையும்.இரண்டாம் உலகப் போருக்குப் பின்னர்தான் இந்த விவசாயமும், பழ உற்பத்தி மற்றும் பொட்டலம் கட்டும் தொழிலும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக குறைய ஆரம்பித்தது. காரணம், போருக்குத் தேவையான ஆயுத உற்பத்தியில் கவனம் சென்றது. இதுவே பின்னர் விவசாய சாதனங்கள் உற்பத்தி என்றும் விரிவடைந்தது. நூலகத்தில் 1875ம் வருடம் பிரசுரிக்கப்பட்ட ஒரு கையேட்டில் சன்னிவேலின் முதல் இரும்புப் பட்டறையான Joshua Hendy Iron works என்ற பட்டறை, தான் தயாரித்து விற்பனை செய்த விவசாயக்கருவிகளைப் படங்களுடன் விளம்பரம் செய்துள்ளது. அதே கையேட்டில் கிராமத்தில் உள்ள ஒவ்வொருவர் பெயர், அவர் தொழில், - விவசாயி, தச்சுர், கொல்லன், கணக்கர் என்ற ரீதியில் - அவர் இருக்கும் வீடு, இருக்கும் தெரு என்று ஒரு பட்டியல் உள்ளது. தொலைபேசி வந்திருக்காத காலம். ஆனால் கிட்டதட்ட அதுபோன்ற விவரங்களுடன் தயாரிக்கப்பட்டுள்ளது.1880 களில் மார்டின் மர்பி என்பவர் இங்குப் பெரும் நிலத்தை வாங்கி எஸ்டேட் நிறுவியதும், அவரது வாரிசுகள் பிறகு பங்குபோட்டு பிரித்து பிறகு சன்னிவேல், மௌண்டன் வியூ போன்ற பல நகரங்களாக உருவெடுத்ததும், அடுத்துத் தொடர்ந்த கதை.இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பின், உணவு உற்பத்திக்கான இயந்திரங்கள் தயாரிப்புக் குறைந்து ஆயுதங்களும் மற்ற இயந்திரங்களும் தயாரிக்கும் நிறுவனங்கள் வர ஆரம்பித்தன. புகழ் வாய்ந்த விமானத் தயாரிப்பாளர் Lock Heed Martin 1950 களில் இங்கு சன்னிவேலில் தொடங்கியதும் கிராமம் சிறு நகரமாக மாறிற்று. தொழிற்சாலையில் வேலை செய்ய வெளியிடங்களிலிருந்து மக்கள் வர ஆரம்பிக்க தனித்தனி வீடுகள் மாறி " கூட்டுக் குடியிருப்புகள்" ( Condominiums) வர ஆரம்பித்தன.

பழமுதிர்சோலையாக இருந்து கன இயந்திரத் தயாரிப்பு ஸ்தலமாக உருவெடுத்த இந்த சாண்டா கிளாரா மாவட்ட நகரங்கள், சிலிகான் பள்ளத்தாக்காக மாறியது ஸ்டான்போர்ட் மாணவர்கள் இருவர் - Hewlett & Packard முதன் முதல் தங்களின் தொழில் நுட்ப நிறுவனத்தை ஒரு கேரேஜில் தொடங்கிய பின்தான். இன்றும் இந்த காரேஜ் அப்படியே பாதுகாக்கப்படுகிறது. இந்த ஜூலை மாதம் இதை அப்படியே பழைய நிலையிலேயே பாதுக்காத்து புதுப்பிக்க, பல ஆயிர டாலர்கள் செலவில் புது முயற்சியும் ஆரம்பிக்கப்பட்டுள்ளது.அவர்கள் பிள்ளையார் சுழி போட்டு ஆரம்பித்த தொழில் நுட்ப ஆர்வம், பிறகு சட்டென்று மழைக்கால காளான் போல குப்பென்று அக்கம்பக்கம் முளைக்க ஆரம்பித்தது. ஒரு பக்கம் ஸ்டான்போர்ட் பல்கலைக்கழகம் உற்பத்தி செய்யும் ஆராய்ச்சி மாணவர்கள்; இன்னொருபுறம் ஏற்கனவே வெற்றிகரமாக இயங்கும் சிலிகான் தொடர்புடைய தொழில் நுட்ப நிறுவனங்கள். இரண்டுமாக சேர்ந்து இங்கே மேன் மேலும் புதியவர்கள் ஆர்வத்தோடு புதிய நிறுவனங்கள், புதிய துறைகளில் ஆரம்பிக்க, இன்று சாண்டா கிளாரா பள்ளத்தாக்கும், சான்பிரான்ஸிஸ்கோவின் விரிகுடாப் பகுதியும் ( Bay Area) இணைந்து சிலிகான் பள்ளத்தாக்கு என்று அழைக்கப்படும் அளவு உரு மாறியுள்ளது. இப்படி இந்த இடத்தில் மட்டும் அப்படி என்ன வித்தியாசமாக இருக்கிறது? ஏன் அமெரிக்காவில் மற்ற பல்கலைக்கழகங்கள் இருக்கும் இடங்களில் இப்படி கணினி சம்பந்தமானத் தொழில் பெருகவில்லை என்று ஒரு கேள்வியும் அவ்வப்போது எழுகிறது. இந்தப் பகுதி கணினி சார்ந்த தொழில் நுட்பத்தில் சிறக்க ஒரு காரணம், சமய, சந்தர்ப்ப, பூகோள ரீதிகளில் தன்னிச்சையாக உருவாகும் ஒரு அதீத வாய்ப்புதான். ஒரு குறிப்பிட்ட தொழில் அல்லது வணிக துறையில், வாய்ப்பு கணிசமாக உருவாகிய சூழ்நிலையில் ஒரு இடம் தானாகவே அந்தத் தொழிலில் சிறப்பு என்று ஒரு பெயர் பெற்றுவிடும் - அது சம்பந்தமாக மேன்மேலும் வல்லுனர்கள் அங்கேயே இருப்பதால் ஒருவருக்கொருவர் தொடர்பு கொள்ள - வியாபாரம் செய்ய என்று ஒரு குழுத் தன்மையும் அந்தத் தொழிலில் ஒரு சிறப்புத்தன்மையும் உருவாகிவிடும். சிலிகான் பள்ளத்தாக்கில் இதுதான் நிகழ்ந்துள்ளது. ஸ்விட்சர்லாந்தில் வாட்ச் தொழில் மாதிரி, திருப்பூரில் பனியன் மாதிரி.இன்று சிலிகான் பள்ளத்தாக்கு என்று ஒரு கற்பனை பெயரில் அழைக்கப்படும், சான்பிரான்ஸிஸ்கோ விரிகுடாப் பகுதி குட்டி நகரங்களின் கும்பலில் பெரிதும் சிறிதுமாக - ஒற்றை ஆள் வணிகத்திலிருந்து, தொடங்கி, நான்கு பேர், பத்துபேர், நூறுபேர், ஆயிரம் பேர் வேலை செய்யும் நிறுவனங்கள் என்று மொத்தம் 48,996 உள்ளன. ஆயிரத்துக்கு மேற்பட்டோர் வேலை செய்யும் நிறுவனங்கள் மட்டும் சுமார் 100க்கும் மேலே.இவ்வளவு பேர் இங்கே புழங்கிக்கொண்டிருந்தாலும் கொஞ்சம் கூட இந்த சிறு நகரங்களில் கும்பல், கூட்டம் என்ற உணர்வே இல்லாத சூழ்நிலை வியப்பாகதான் இருக்கிறது. பொதுவாக ஒரு அமைதி. காலை வேலையில் கூட சாலையில் டிராபிக் ஜாம் கிடையாது. ( ஆனால் சான்ஸ்பிரான்ஸிஸ்கோ, மற்றும் சான் ஹோஸே நகரங்களில் அது நிறையவே உண்டு. அவைப் பெரு நகரங்களாச்சே; இல்லாமல் பின்னே?) ஒன்பது மணியிலிருந்து மாலை ஆறு மணி வரை வேலை நேரம். நடுவில் ஒரு மணி நேரம் பகல் உணவு இடைவேளை. ஆனால் உலகில் எல்லா இடங்களிலும் கணினித்தொழிலில் இருப்பதுபோல அவரவர் வேலையைப் பொறுத்து செய்கிறார்கள். Flexi time. ஆனால் பொதுவாக மாலை வேளைகளில் தேவையில்லாமல் வேலை என்று ஆபீஸில் உட்கார்ந்து இருப்பதில்லை. பெரும்பாலும் இந்த சிலிகான் பள்ளத்தாக்கின் தொழில்நுட்ப நிறுவனங்கள் அல்லது ஒரு நிறுவனத்தின் பல்வேறு துறைகள் கட்டிடங்கள் ஒரே தெருவில் அல்லது அருகாமையில் இருப்பதால் வேலை செய்பவர்கள் அடிக்கடி கையில் காபி அல்லது கோக், என்று ஏதாவது எடுத்துக் கொண்டு அலுவலக வேலை சம்பந்தமாக குறுக்கும் நெடுக்கும் சாலைகளில் கட்டிடங்களிடையே நடந்து போய்வருவதும் சாதாரணம். மாலைகளிலும், வார இறுதி விடுமுறைகளிலும் முக்கியப் பொழுதுபோக்கு ஆரோக்கியமான வழிகளில் - வெளியே விளையாடுவது, நடப்பது, உடற்பயிற்சி, நண்பர்கள் சந்திப்பு, என்று பல விதங்களில். பூங்கா நகரம் என்று சொல்லக்கூடிய அளவு சன்னிவேல் நகரம் பூங்காக்களுக்கு விசேஷம். தண்ணீர் லாரிகள் கிடையாதே தவிர, பொதுவாக கலிபோர்னியாவில் தண்ணீர் தட்டுபாடு உண்டாம். அலங்கார நீரூற்றுக்களுக்கும், பூங்காக்களுக்கும் சுழற்சி செய்த தண்ணீர்தான் உபயோகிக்கப்படுகிறது. ஆனாலும் அடர்த்தியான மரங்களும், புதர்களும், செடிகளுமாக என்ன ஒரு பசுமை ! தண்ணீர் தட்டுப்பாடு என்பதை நம்ம முடியவில்லை.டில்லியின் லோதிப் பூங்கா மாதிரி இங்கேப் பெரும்பாலும் எல்லாமே பெரிய பூங்கா வனங்கள். பெரு நகரங்களில் இருப்பது போல், தீம் பார்க், Multiplex, IMax, போன்ற கேளிக்கைகள் பொழுதுபோக்கு கவர்ச்சிப் பொறிகள் (Entertainmnet Trappings) இல்லாததாலோ என்னவோ நிறைய இயற்கையான பொழுதுபோக்குகள். ஹாலிவுட், பாலிவுட், கோலிவுட் பகுதிகளில் வாழ்ந்தால் திரைப் பிரபலங்கள் அக்கம்பக்கத்தார் ஆவதுபோல் , இங்கு Oracle தலைவர் Larry Ellison போன்ற கணினி பிரபலங்கள் பூங்காக்களில் ஹலோ சொல்லிக் கொண்டு போகலாம். பெரும்பாலான பூங்காக்களில் டென்னிஸ், மற்றும் மற்ற பந்து விளையாட்டுகள், உடற்பயிற்சி நிலையங்கள், ( Gym), என்று பல வசதிகள் உள்ளதாக இருக்கிறது. ஆனால் பகலில் சாதுவாக இருக்கும் டவுன் டௌன் கடைத்தெருக்கள் இரவு கல கலவென்று ஆகிவிடுகிறது. Mountain View நகரத்தில் உள்ள காஸ்டிரோ தெருவில் நிறைய ரெஸ்டாரெண்ட்களும் உண்டு. மெக்சிகன், தாய், இந்திய என்று எல்லாவித உணவுக் கூடங்களும் ரொம்பி வழிய ஆரம்பித்துவிடுகிறது. இங்கே தொழில் நுட்ப நிறுவனங்களில் வேலைப் பார்க்கும் பல நாட்டினருக்கும் ஏற்றாற்போல் வகை வகையான உணவகங்கள்.

பொதுவாக இங்கு எல்லா ரெஸ்டாரெண்டிலுமே, காபி கடைகளிலும் கடையை ஒட்டிய நடைபாதையில் மேஜை நாற்காலி போடப்பட்டு, தெருவை வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டே உணவு, காபி அருந்துவது எல்லோருக்கும் பிடித்த விஷயம். இரவு 11 மணிக்கு உணவகங்கள் மூடினாலும் நைட்கிளப், pub போன்றவை 11 மணிக்கு மேல்தான் களை கட்ட ஆரம்பிக்கிறது. 11 மணிக்கு மேல் இந்த இடங்களில் வாசலில் நுழைய இளைஞர்கள் வரிசையில் நிற்கிறார்கள். சிலிகான் பள்ளத்தாகில் பணமும் நிறையப் புழங்குவதால் இப்படிபட்ட பொழுதுபோக்குகளுக்கும் பஞ்சமில்லை. ஒரு பக்கம் விளையாட்டு, பார்க் என்று பொழுது போகிறது. இன்னொரு பக்கம் இரவு நடனம் என்று ஜாலியாகவும் இருக்கிறார்கள்.அலுவலகங்களுக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் பூங்காக்களில் மதிய உணவுக்குப் முன் அல்லது பின் பந்து விளையாடுபவர்களும் உண்டு. வெயில் காலத்தில் இரவு 9 வரை சூரியன் இருக்கிறதால், சுமார் மாலை ஆறிலிருந்து 9 மணி வரை இங்கே பலவிதங்களில் நேரம் செலவழிக்கப்படுகிறது. அதற்குப் பிறகும், இரவு 11 மணிக்கு பூங்கா விளக்குகள் அணைக்கப்படும்வரை, விளையாட்டுகள், உடற்பயிற்சி செய்வோர் என்று கலகலவென்றுதான் இருக்கிறது. மழைப் பெய்து ஒரு தூரல் போட்டு நின்றவுடன் சில சமயம் எங்கிருந்தோ மளமளவென்று ஈசல் பூச்சிகள் வந்து நம் வீட்டுக்குள் பறந்து வருமே, அதுபோல் மாலை வேளையானதும் பூங்காக்கள் மனிதர்களால் நிரம்ப ஆரம்பித்து விடும். இதில் குறிப்பிடத்தகுந்த விஷயம். - கணிசமானோர், இந்தியர்கள். - பலர் பெற்றோருடன். சில சமயம், பெற்றோர் மட்டும். இந்தியாவிலிருந்து வருபவர்களுக்கு, இந்திய சங்கங்களில் உள்ள பல வித கச்சேரிகள், கூட்டங்கள் இவைத் தவிர அடுத்த சந்திக்கும் இடம் பூங்காக்கள். "நான் வந்து ஆறு மாதம் ஆச்சு"; எந்த பிளைட்டில் போகிறீர்கள்", தமிழ்ப்படம், சந்திரமுகி, மன்மோஹன் சிங், வத்தல் தீர்ந்துவிட்டது, சரவண பவனில் ஊத்தப்பம் பிரமாதம் - ( பல சமயம் தமிழில்) - என்று காதில் வந்து விழும் விஷயங்கள் - இந்தியாவில் இருக்கிறோமோ என்று எண்ண வைக்கும். இங்கே பக்கத்து கௌண்டி ஒன்றில் Fremont என்ற முனிசிபாலிடியின் கௌன்சிலில் அனு நடராஜன் என்ற ஒரு தமிழரும் உண்டு.

பொதுவாக நம் மக்கள் கோவிலில்லா ஊரில் குடியிருக்க மாட்டார்கள். அப்படியே வசிக்க நேர்ந்தால், டிம்பக்டூ என்றாலும் இருக்கும் இடத்தில் முதல் காரியமாகமொரு கோவிலை எழுப்பிவிடுவார்கள். சன்னிவேல் கோவில் இங்கு சுற்று வட்டார பக்திமான்களுக்கு ஒரு வடிகால். ஊரிலிருந்து வரும் இந்தியர்கள் பலருக்கு இது ஒரு பெரிய சந்திக்கும் இடமாகவும் ஆகிறது. பிட்ஸ்பர்க் மற்றும் இதர வெளி நாட்டு கோவில்கள் போல இன்னும் இது செழிப்பாக கோபுரங்களுடன் உருவாகவில்லை. ஒரு பெரிய ஹால். உள்ளே மண்டபங்கள் - பலவித கடவுள் விக்கிரகங்கள் மற்றும் படங்களுடன். எம்மதமும் சம்மதம் கோவில். அவரவருக்குப் பிடித்த இஷ்ட தெய்வங்களைக் கொண்டு வைத்துள்ளார்கள். குரு நானக், புத்தர், ஜெயின் இவர்களெல்லோரும் பிள்ளையார், சிவன், ஸ்ரீரங்கம் ரங்கனாதர், திருப்பதி வெங்கடாஜலபதி இவர்களுடன் ஒரே இடத்தில். ஜரிகை வேலை செய்த சிவப்புத் துணி போர்த்து வைக்கப்பட்டிருந்த சீக்கிய குரு கிரந்த் சாஹிப் அருகில் குட்டிப் பிள்ளையாரும் இருந்தார்.இந்தியர்களின் பொழுதுபோக்கு இப்படி பூங்கா, கோவில், நண்பர்கள் என்றால், மற்ற அமெரிக்கர்கள் பலர் குடும்பத்துடன் - குழந்தைகளுடன் - பின் பக்கம் குட்டி சைக்கிள் இணைத்த பெரிய சைக்கிளில் மகளைப் பின்னால் வைத்துக் கொண்டு செல்லும் தாய், இரண்டு வயது குழந்தையை நம் திருவிழாவில் தோளில் தூக்கிப் போவதுபோல் ஜாலியாக தூக்கி மேலே வைத்துக் கொண்டு செல்லும் அப்பா, ராக்ஷ்ச சைஸ் கருப்பு அணிலுக்கு தன் சாப்பாடை வினியோகம் செய்யும் சீனக் குழந்தை, புறாக்களுக்கு தான்யம் இடும் வயதான வட இந்தியத் தாத்தா என்று தெருக்களும் பூங்காக்களும் சிலிகான் பள்ளத்தாக்கின் உயிர் நாடியைப் பிரதிபலிக்கும் வகையில் பலவித மக்களால் களைக் கட்டியிருக்கும். அமெரிக்காவின் மேற்குக் கடற்கரையோரப் பகுதி என்பதால் ஏகமாக கடற்கரைகள். வார இறுதியில் அவரவர் வெயில் குளியல், அல்லது அலைகள் மேல் மிதக்க (surfing) என்று குடும்பத்துடன் கிளம்பி விடுகிறார்கள். நதிகள், ஏரிகள் அருகில் இருந்தால் படகு ஓட்டுதல், மீன் பிடித்தல் என்று ஒரு வகை.மொத்தத்தில் விவசாயம், பழச் சோலை என்று இருந்த இந்த கிராமங்கள் இன்று தொழில் நுட்ப நகரங்களாக மாறியிருந்தாலும் அடிப்படையில் எளிமையான வாழ்க்கை முறை, நல்ல காற்று, குறைந்த விலைவாசி, குற்றங்கள் மிகக் குறைவு, என்று கிராமங்களின் இயற்கையையொட்டிய அத்தனை நல்ல விஷயங்களையும் வாரி வழங்கி, அதே சமயம் நகரங்களின் நவீன வசதிகளையும் உள்ளடக்கி - அமெரிக்க கிராமங்களில், குட்டி நகரங்களில் வாழ்க்கை உத்தமம்.

நன்றி: திசைகள்.

யோசிமிட்டி நேஷனல் பார்க்கில்

திடீரென்று தமிழ் மணத்தில் எல்லோரும் போட்டோவாப் போட்டுத் தள்ளுகிறார்கள். என் பங்குக்கு.....

யோசிமிட்டி நேஷனல் பார்க்கில்

மலைப்பாறைதான். ஆனால் வெல்வெட் போல இல்லை?

யோசிமிட்டி மலைப் பாறைகள் தொடர். இந்த மலைக்குப் பெயர் Half dome - பார்த்தால் கொஞ்சம் நாமக்கல் ஹனுமார் மாதிரி இருக்கோ? ( நான் நாமக்கல் அனுமாரைப் பார்த்ததில்லை. கேள்வி ஞானம்தான்) அல்லது பெங்குவின் மாதிரியும் இருக்கு என்று எனக்குத் தோன்றியது.

வானவில் காமிராவுக்குள் வருமா என்று பார்த்தேன். அட, வந்துவிட்டதே..

Gliding - ஞாயிற்றுக்கிழமையானதால் மூன்று பேர் ஜாலியாக கிளைடிங் கிளம்பிவிட்டார்கள். கிளைடிங் போவதற்கு உயர்ந்த இடத்திலிருந்து கீழே லாகவகமாக ஜம்மென்று (!!) குதிக்க வேண்டும். உயர்ந்த பாறைமேல் நின்று கொண்டு பெரிய கிளைடிங் "பட்டத்தைத்" தூக்கிக் கொண்டு இவர்கள் ஒவ்வொருவராக ஆயத்தம் செய்வதை வேடிக்கைப் பார்க்க சுவாரசியமாக இருந்தது. ஆனால் இவர்களுக்கு உதவுவதற்காக ஒருவர் செங்குத்தான பாறை மேல் பின்பக்கம் காண்பித்து நின்று கொண்டு இவர்களுக்கு உதவி செய்யும்போது எனக்குதான் ரத்த அழுத்தம் அதிகமாகியது. கொஞ்சம் சறுக்கினாலும்..... என்ற நினைப்பினால் - படத்தில் உள்ள பள்ளத்தாக்கைப் பாருங்கள். நான் சொல்லும் பயங்கரம் புரியும்.

கலிபோர்னியாவில் Gold Rush பற்றி நிறையக் கேள்விபட்டுள்ளோம். இது வேற மாதிரி தங்கம். சூரியன் மறையும் நேரத்தில் வானத்தில் தெரியும் வர்ணஜாலங்களே தனி. ஆரஞ்சு வர்ணக் கலவை இந்தப் பாறை மலை மீது பட்டு பாறை மலை, " தங்க" மலையாகிறது.

கரடிக்குப் பயந்தவங்க என் மேலே விழுங்க..... சூரியோதயத்தை ரசித்தவாறு இந்த இடத்தில் நாங்கள் மட்டும்தான். சுற்றிலும் வனத்தில் இருக்கும் மெல்லிய சப்தங்கள் - யோசிமிட்டி நீர்வீழ்ச்சிகள் விழும் ஓசை மட்டுமே என்று ரசித்துக்கொண்டிருந்த எங்களுக்குப் பின்னால் திடீரென்று யாரோ எதையோ உருட்டும் சப்தம். திரும்பிப் பார்த்தால், கரடி - குப்பைத் தொட்டியைக் கிளறி உணவு தேடிக்கொண்டிருந்தது. ஹை.. கரடி என்று முதலில் ஆர்வம் ஏற்பட்டாலும், அதன் பசியில் நாங்கள் கன்ணில் பட்டால்... என்ற பயம் ஒரு வினாடி கழித்துதான் வந்தது. கரடியைக் கண்டால் அசையாமல் நிற்க வேண்டும் என்று எப்போதோ எங்கேயோ படித்தது நினைவுக்கு வர, திடீரென்று எல்லோரும் அப்படியே நின்ற இடத்தில் கப்சிப். - statue!




படங்கள் எடுத்தது.
விஜய் சுந்தர் ஸ்ரீனிவாசன்; வெங்கட் ஸ்ரீனிவாசன்; அருணா ஸ்ரீனிவாசன்; ஸ்ரீனிவாசன்

அடடே...... அப்படியா.....?!!

ஒரு வினாடி என்னைக் கொஞ்சம் கிள்ளிப் பார்த்துகொள்கிறேன். இந்த செய்தி உண்மைதானா என்று. இல்லே, பல சமயங்களில் "இப்படி இருந்தா நல்லாயிருக்குமே..." என்று தமாஷாக ஒரு கற்பனைக் கட்டுரை எழுதுவோமே அந்த ரகமா இது என்றும் கொஞ்சம் சந்தேகம் தட்டியது. செய்தியின் ஆதாரம் நம்பகமான இடம்தானா என்று பார்த்தேன். சுற்றுலாவுக்கான 100 சதவிகிதம் அக்மார்க் பத்திரிகை. அப்பழுக்கு சொல்ல முடியாது.

சரிதான் திருமதி ரேணுகா சௌத்ரி - இந்திய சுற்றுலா அமைச்சர் - இன்று ரொம்ப குஷியாக இருப்பார். - காரணம் இதோ:

Conde Nast Traveler என்ற சுற்றுலாப் பத்திரிகை வருடா வருடம் நடத்தும் "சுற்றுலாப்பயணிகள் தாங்கள் மிகவும் விரும்பும் சுற்றுலா இடம்" என்று தேர்ந்தெடுக்கும் போட்டி முடிவுகள் வெளி வந்துள்ளன. மிகவும் பிடித்த நாடுகள் என்ற வரிசையில் இந்தப் பத்திரிகையின் வாசகர்கள் தேர்ந்தெடுத்துள்ள நாடுகளில் 97.33% மதிப்பெண் பெற்று முதன்மையான இடத்தில் இருப்பது - நியூசிலாந்து. ( துளசி, கையைக் குடுங்க...:-)) அடுத்து, தாய்லாந்து (94.44), மூன்றாவது ஆஸ்திரேலியா (93.32%), அப்புறம் இதாலி(92.00).

ஐந்தாவது.....? வேற யார்? இந்தியாதான் (89.43%) !!! :-) அடுத்து பிரான்ஸ் 86.98 %, அப்புறம் USA 85.13 %, சிங்கப்பூர் 81.12%

முதல் இருபது என்ற வரிசையில் இந்தியாவின் இடம் 5 என்று பார்த்துவிட்டுதான் மேலே சொன்ன.... "ஒரு வினாடி.... etc..etc......" என்று ஒரே மகிழ்ச்சி.

தேர்வுக்கு எடுத்துக்கொண்ட முக்கிய அளவுகோல்களில் மூன்று - 1. இயற்கையழகு. 2. சுற்றுச்சூழல் 3. பாதுகாப்பு ( Safety).

இந்தியாவுக்கு இன்னும் பல வரிசைகளில் ( category) நல்ல மதிப்பெண்கள் கிடைத்துள்ளன. ஹோட்டல்களில் ஜெய்ப்பூரில் இருக்கும் Oberoi Rajvilas. 95.56% மதிப்பெண்கள் பெற்றுள்ளது. ஆசியா மற்றும் இந்தியத் துணைக்கண்டம் பகுதியில் முதல் இடம். சிங்கப்பூரின் பிரசித்தி பெற்ற ராபில்ஸ் ( Raafles Hotel) கூட 89.52% பெற்று நான்காவது இடத்தில்.

இதைப் படித்தவுடன் "ஆஹா, நம்ம சுற்றுலா இடங்கள் பிரமாதமாக ஆகிவிட்டது போலிருக்கே என்று அப்படியே நம்பிவிடவும் முடியவில்லை. ஏனென்றால், தூசி படிந்த, உடைந்த அரும் பொருட்கள் உள்ள அருங்காட்சியகங்களும், விமான நிலையம் அல்லது ரயில் நிலையம் விட்டு வெளியே வந்தவுடன் இருக்கும் குழப்பங்களும் இன்னும் இது, அது என்று கண்களையும் மனசையும் உறுத்தும் குறைகள் பல இந்தியாவில் இருக்கதான் செய்கின்றன. ஆனாலும் இதையெல்லாம் தாண்டி இந்தியாவை உலகிலேயே மிகவும் பிடித்த இடங்களில் ஒன்றாக இந்த வாசகர்கள் தேர்ந்தெடுக்கக் காரணம் இருக்க வேண்டும்.

இந்தியாவின் Spa மற்றும் ஹோட்டல்கள் போன்றவைகள் இந்த வாசகர்களின் கவனத்தை ஈர்த்துள்ளன. மிகவும் பிடித்த Spa வரிசையில் 97. 15% மதிப்பெண் பெற்று முதலிடத்தில் இருப்பது இமயமலைத்தொடரில் இருக்கும் ஆனந்தா Spa. ஆனால் பிடித்த நகரங்கள் வரிசையில் ஒரு இந்திய நகரம் கூட வரவில்லை என்பதும் கவனிக்கத்தக்கது. ஆக மொத்தம் கூட்டு மதிப்பாக கிடைத்த மதிப்பெண்களை வைத்து தயாரித்த வரிசையில் முதல் நூறில் இந்தியாவின் இந்த ஆனந்தா Spa இரண்டாவது இடம். இதிலும் முதல் இடம் துளசி ஊர்தான்.) 45 வது இடத்தில் மறுபடி இந்தியா, மொத்த மதிப்பெண்படி நிற்கிறது.

இவற்றைத் தவிர, உள் நாட்டில் எளிதான பயண வசதிகள், உலகின் எந்தப் பகுதியிலிருந்தும் நிறைய ஆகாய விமானத் தொடர்புகள் ( இந்தியாவின் உள்ளூர் விமான சேவையில் தனியார் துறையின் கவனிக்கத்தக்க பங்கை இங்கேக் குறிப்பிடாமல் இருக்க முடியாது) சினேகமான மக்கள் (!!)இவையெல்லாமும் காரணமாக இருக்கலாம் என்பது என் அவதானிப்பு.

எப்படியானாலும் எனக்கு இது சந்தோஷமான ஆச்சரியம்தான். முன்பெல்லாம் இயற்கையழகை இப்படி கொட்டி வைத்துக்கொண்டு இந்தியாவின் சுற்றுலா மூலம் வரும் வருவாய் பரிதாபமாக இருக்கிறதே என்று பக்கம் பக்கமாக எழுதிக் கடுப்பாகிப்போனப் பத்திரிகையாளர்களில் நானும் ஒருத்தி. ஒரு முறை சுற்றுலாத் துறை பற்றி செய்திக் கட்டுரை எழுதுவதற்காக டில்லியில் அன்றைய சுற்றுலா தலைமையதிகாரியாக இருந்தவரிடம் தகவல் சேகரிக்கும்போது அவர் கூறியதை இன்று நினைத்தால் சிரிப்பு வருகிறது.
" இன்னும் அதிகமாக சுற்றுலாப் பயணிகளை வரவழைக்க, நீங்க பாட்டுக்கு ஏன் அப்படி செய்யக்கூடாது? ஏன் இப்படி என்று ஏதாவது கேட்டுவிட்டு எழுதிவிடுவீர்கள். நாமும் செய்யலாம்தான். ஆனால் அப்புறம் ஏகமாக 'ஆகா, இந்தியா ஒரு சொர்க்கம்' என்று உலகத்தில் எல்லோரும் திரண்டு வருகிறார்கள் என்றே வையுங்கள். அப்படி ஆச்சுன்னா, இங்கே நம்பளாலே தாக்குப் பிடிக்க முடியுமா? நம்ப அடிப்படைக் கட்டுமானத்துறை - infrastructure - பெருமளவில் சுற்றுலாப் பயணிகள் வந்தால் தாங்குகிற மாதிரி இருக்கா? எல்லாம் ஓரளவு இப்போதைக்கு மித அளவில் இருந்தால் போதும். இருங்க... இப்போ நான் சொன்னதெல்லாம் off the record."

பின்னே, சுற்றுலாத் துறை தலைமை நாற்காலியில் உட்கார்ந்து கொண்டு அவர் வேறு எப்படி பேசுவார்?

சரி. இப்போது சில புள்ளி விவரங்களைப் பார்க்கலாம்:

• இந்த வருடம் இந்திய சுற்றுலாத் துறை 5 மில்லியன் பயணிகள் வருவார்கள் என்று எதிர்பார்க்கிறதாம். 2000 ஆம் வருடம் இது 2.60 மில்லியனாக இருந்தது.
• 2003 ல் 15 சதவிகித வளர்ச்சி இருந்த இந்தத் துறை 2004 ல் 22 சதவிகித வளர்ச்சி பெற்றுள்ளது.
• வருவாயும் 2003 ல் 16 சதவிகித வளர்ச்சியாக இருந்தது 2004ல் 32 சதவிகித வளர்ச்சியாக மாறியுள்ளது.
• இந்தியாவின் GDP யில் பலதரப்பட்ட சேவை தொழில்கள் மூலம் ( Service Industry) 54.2 % வருவாய் வருகிறது. இதில் விருந்தோம்பல் மற்றும் சுற்றுலாத் துறைக்கு குறிப்பிடத் தகுந்த அளவில் பங்கு உண்டு.
• 2003-04 ல் சுற்றுலாத் துறை கொண்டு வந்த மொத்த வரவு ( Foreign exchange earnings ) US $ 3,533 மில்லியன்.
• ஆனாலும் உலகளவில் இந்தியாவின் சுற்றுலாத்துறையின் பங்கு - பயணிகள், மற்றும் வருவாய் - பரிதாப நிலையில்தான் உள்ளது. 0.4 சதவிகிதம் மட்டுமே. இதைக் குறைந்த பட்சம் 1 சதவிகிதத்திற்குக் கொண்டு வரவேண்டும் என்று இந்திய அரசு முனைகிறது.

இந்தத் துறைகள் வளர்ச்சியடைவதில் ஒரு முக்கிய ஆதாயம் - சுற்றுலா மற்றும் விருந்தோம்பல் சம்பந்தமான வேலை வாய்ப்புகள் அதிகரிக்கும். வெளி நாட்டுக்குப் புலம் பெயர்ந்தோர் ஊருக்குப் போகும்போது அவர்கள் குடி பெயர்ந்த நாடுகளில் இருக்கும் வசதிகள் இந்தியாவிலும் கிடைக்க வாய்ப்பு அதிகரிக்கும்.

பொரிமாத் தோண்டி கனவு காண்கிறேனோ?!

பி.கு: சொற்குற்றம், பொருட்குற்றங்கள், புள்ளி விவரக் குற்றங்கள், வாசகர்கள் சுட்டிக் காட்டியபின் நிதானமாகத் திருத்தப்படும் - தவறாக இருந்தால் :-) தினமும் பத்திரிகைகளில் வரும் Errata பகுதி போல :-)

காற்றீனாவின் தொடரும் பின்விளைவுகள்.

ஒரு வழியாக 11 நாட்களுக்கு பின் முதல் பலியாடைத் தேர்ந்தெடுத்துவிட்டார்கள். அமெரிக்காவின் FEMA ( Federal Emergency Management Agency) ( முதலில் இந்த இடத்தில் "முன்னாள் தலைவர்" என்று தவறுதலாக உபயோகித்திருந்த வார்த்தையை நீக்கியுள்ளேன். விளக்கம் - பின்னூட்டத்தில் ) நன்றி பெயரிலி.

புயலால் பாதிக்கப்பட்ட இடங்களின் நேரடி வேலையிலிருந்து தூக்கி அவரைத் தலைமையகத்திற்கு, வாஷிங்டனுக்கு மாற்றிவிட்டார்கள்.
ஆரம்பத்திலிருந்தே பல திசைகளிலிருந்தும் இவர் மீது எக்கச்சக்கமாக கணைகள் வந்து விழுந்து கொண்டிருந்தன. அதுவும் புயல் அடித்த முதல் இரண்டு நாள் நிவாரண வேலைகள் சரியாக ஆரம்பிக்கப்படாமல் இருந்த நிலையில், கன்வென்ஷன் செண்டரில் அடைக்கலம் புகுந்த மக்கள் திணறிக்கொண்டிருந்ததும் தனக்குத் தெரியாது என்று இவர் சொன்னது உச்சக்கட்டம். பத்திரிகைகள், டிவி, பொது மக்கள், என்று மொத்தமாக அனைவருக்கும் அதிர்ச்சி - என்ன சொல்கிறார் இவர் என்று. டிவியில், பாதிக்கப்பட்ட பகுதிகள் மக்கள் உதவி கிடைக்காமல் இந்த கன்வென்ஷன் செண்டரில் தவிப்பது எல்லாம் தொடர்ந்து ஒலிபரப்பாகிக்கொண்டிருந்தது. இவர் என்னடாவென்றால், நிதானமாக தனக்குத் தெரியவேயில்லை என்று ஒரே போடாகப் போடுகிறாரே என்று எல்லா திசைகளிலிருந்தும் அதிர்ச்சிகள் வெளிப்பட்டன. ஒரு பத்தியாளர் எழுதினார் - இவருக்கு அப்படி டிவி செய்திப் பார்க்க நேரமில்லையென்றால் FEMA பணத்தில் டிவி பார்த்து இவருக்கு செய்திகள் சொல்வதற்கு என்றே பிரத்தியேகமாக இரண்டு ஆளையாவது போட்டுக்கொள்ள வேண்டியதுதானே என்று நக்கலாக.

அதே சமயம், எல்லா திசைகளிலிருந்தும் தவறுகள் இருந்திருக்கும்போது, யாரையாவது பலி கொடுத்தால்தான் மக்கள் ஓரளாவது சமாதானாமாவார்கள் என்றுதான் இவர் ஒருவரை மட்டும் பலிகடா ஆக்கியுள்ளார்களோ என்று தோன்றுகிறது. தவிர, புயல் அடித்த மறு நாள் புஷ் அந்தப் பகுதிகளில் பார்வையிட வந்தபோது தன்னிடம் நிவாரணப் பணிகளின் நிலையை விவரித்தபோது புஷ் இவரையும் மற்றவர்களையும் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்து " நல்லா செய்யறீங்க" என்று பாராட்ட்விவிட்டுப் போனார். CNN ல் இந்த பிரௌண் அகற்றப்பட்ட செய்தியை ஒலி பரப்பி, அங்கே பாதிக்கப்பட்டப் பகுதியில் மக்களிடம் அதுபற்றி கருத்தும் கேட்டனர். நல்ல காரியம்; இப்போதாவது செய்தார்களே என்ற ரீதியில் கருத்து கூறியவர்கள் உடனேயே நினைவு கூர்ந்தது சென்ற வார வருகையின் போது புஷ் இவர்களை வெகுவாகப் பாராட்டிவிட்டு சென்ற காட்சிதான். "அன்று பிரஸிடெண்ட் அவர்கள் முதுகில் தட்டிக் கொடுத்துப் பாராட்டியபோது நாங்கள் இங்கே யாரிடம் போவது, உதவி எங்கே கிடைக்கும் என்று அல்லாடிக்கொண்டிருந்தோம்" என்றார். " பிரௌண் மேல் அநாவசியமாகப் பழி சொல்வதில் அநியாயமானது. காற்றீனா, அமெரிக்கா கண்டறியாத பெரும் அளவில் இயற்கையின் பாதிப்பு; ஏஜன்ஸிகள் முடிந்ததை செய்து கொண்டுதானே இருக்கிறார்கள்" - என்ற ரீதியில் சில இடங்களிலிருந்து குரல்கள் எழும்பிக்கொண்டுதான் இருக்கின்றன. இதைப் பற்றி CNN நிருபர் கேட்டுவிட்டு, " இயற்கையின் சீற்றத்துக்கு ஒரு அதிகாரி எப்படி பொறுப்பாக முடியும்" என்றபோது கேட்கப்பட்டவருக்கு பெரும் கோபமே வந்துவிட்டது. "முதல் இரண்டு நாள் அவர்கள் யாருமே கண்ணில் படக்கூட இல்லை. என்ன வேலை செய்தார்கள் என்கிறீர்கள்". என்று ஒரு போடு போட்டார்.

பிரௌணக்கு நியூ ஆர்லின்ஸ் மக்கள் புயல் எச்சரிக்கையைப் பொருட்படுத்தாமல் ஊரை விட்டு வெளியேறாமல் தங்கியிருந்ததுதான் அவர்களின் இமாலயத் தவறு என்ற கருத்து இருக்கிறது. இது வெந்த புண்ணில் வேல் பாய்ச்சும் கதை. வெளியேற நினைத்தாலும் இரண்டு முக்கியத் தடைகள் இருந்தன என்பதை அவர் கவனத்தில் கொள்ளவில்லை. ஒன்று வேகமாக வெளியேற முடியாமல் சாலைகளில் நெரிசல்; இரண்டு , பலருக்கு வாகனத்துக்கான பொருளாதர வசதி கிடையாது. இப்படிபட்டவர்களையும் எதிர்பார்த்துதானே திட்டங்கள் தயாராக இருந்திருக்க வேண்டும். அடிப்படைத் தயார் நிலையே இன்று கேள்விக்குறியாக இருக்கும்போது, இவ்வளவு தூரம் சிந்தித்திருக்க எங்கே வாய்ப்பு ?


குழப்பங்கள் காற்றீனா பாதிப்பில் மட்டும் இல்லை என்று தோன்றுகிறது. இயற்கையாலோ அல்லது தீவிரவாதத்தாலோ - அழிவு என்பது ஒருபக்கம் இருக்க, நிர்வாகத் தவறுகளும் சேதங்களை /பிரச்சனைகளை இன்னும் அதிகமாக்குகின்றன.

இன்றைய தினசரியில் ஈராக் போர், மற்றும் 9/11 தாக்குதல் இவைகளைப் பற்றி படித்த சில விஷயங்கள் இங்கேயுள்ள நிர்வாக அமைப்பில் ஓட்டைகள் உள்ளன என்று வெளிச்சம் போட்டுக் காண்பிக்கின்றன.

முதல் செய்தி

- 9 /11 தாக்குதலில் மாட்டிக்கொண்டு இறந்த 343 தீயடைப்பு வீரர்களுக்கும் தாங்கள் பணியிலிருந்த வடக்குக் கட்டிடம் இன்னும் சற்று நேரத்தில் விழுந்துவிடும் என்று தெரியாமல் போனதாலேயே அவர்களால் தப்பிக்க முடியாமல் போயிற்று என்று தப்பிப்பிழைத்தவர்கள் விவரித்த அந்தக் கடைசி 29 நிமிடங்களின் விவரம் சமீபத்தில் வெளியிடப்பட்ட ஒரு ஒலி நாடாவின் மூலம் தெரிய வந்துள்ளது. தெற்குக் கட்டிடம் கீழே விழுந்த பின்னரும் அதைப் பற்றியோ அல்லது இன்னும் சற்று நேரத்தில் தாங்கள் இருக்கும் வடக்குக் கட்டிடமும் விழுந்து விடும் என்பது போன்ற செய்திகள் அவர்களைப் போய்ச் சேரவில்லை. 9/11 கமிஷனின் முன்புத் தாக்குதல் விவரங்களைப் பதிவு செய்த முன்னாள் நியூயார்க் மேயர் ருடால்ப் கிலானி சொன்னது, "மற்றவர்களைக் காப்பாற்றும் பணியில் இருந்ததால் தீயணைப்பு வீரர்களால் வெளியேற முடியவில்லை" என்பதாகும். இது உண்மையில் சரிதான் என்றாலும், ஒரு வேளை அந்த வீரர்களுக்கு, தெற்குக் கட்டிடம் விழுந்த விஷயமும், இன்னும் 29 நிமிடங்களில் தாங்கள் இருந்த கட்டிடமும் விழும் என்ற விவரமும் தெளிவாகத் தெரிந்திருந்தால் ஒரு வேளை உடனேயே வெளியேறி தங்களைக் காப்பாற்றிக் கொண்டிருப்பார்களோ என்ற கேள்வி எழுகிறது.

இங்கே முக்கியமானத் தடங்கல் - செய்திப் பரிவர்த்தனை முறை சரியாக இல்லை. Communication failure. பிழைத்த வீரர் ஒருவர் குறிப்பாகத் தங்களிடமிருந்த தொடர்பு சாதனங்கள் சிறப்பானவை அல்ல என்கிற மாதிரி குறிப்பிட்டிருந்தார். இவர்களிடம் இன்னும் சக்தி வாய்ந்த தொடர்பு சாதனங்கள் இருந்திருந்தாலோ அல்லது வேறு வழிகளில் தொடர்பு கொள்ளப்பட்டிருந்தாலோ இவர்கள் பிழைத்திருப்பார்களோ?

இரண்டாவது செய்தி:

ஈராக், "பேரழிவு ஆயுதங்கள் திட்டம்" வைத்துள்ளது என்று கூறி விவரமாக ஐ. நா சபையில் தான் எடுத்துரைத்த ஆதாரங்கள் கடைசியில் மிகப்பெரிய பொய்யாகிவிட்டது - ஈராக்கிடம் அப்படி ஒரு திட்டமே இல்லாத நிலையில், என்று முன்னாள் Secretary of State - Colin Powell ஒரு தொலைக்காட்சி சானலின் பேட்டியில் ஏகமாக வருத்தப்பட்டுள்ளார். " என் வாழ்க்கையில் இது ஒரு அகலாதக் கரும்புள்ளியாகிவிட்டது " என்று கூறியுள்ளார். இதற்குக் காரணமாக இவர் பல முறை சுட்டுவது - Intelligence Failure. ஈராக்கின் " பேரழிவு ஆயுதங்கள் திட்டம்" பற்றி உளவு துறையினரிடம் இருந்த விவரங்களை ஒரு வாரம் கூடவே இருந்து அலசிய போவெல், உளவுத் துறையின் தலைமை அதிகாரியின் மீது ஏதும் குறை சொல்லவில்லை. ஆனால் இவர் கடைசியில் வருந்திக் கூறும் வரிகளில் அமெரிக்காவுக்கு ஒரு பெரும் பிரச்சனையாக இன்று உருவெடுத்துள்ள ஒரு போரின் ஆரம்பம் இருக்கிறது.

இந்த வரிகள் இன்று பெரும் இரைச்சலாகக் கேட்கிறது.

" என்னிடம் விவரிக்கப்பட்ட விவரங்கள் அத்தனையும் உண்மையல்ல; அவர்களுக்கு தகவல்கள் கொடுத்தவர்கள் அத்தனை நம்பகமானவர்கள் அல்ல; அவர்கள் சொல்வதை நம்புவது சரியல்ல என்று உணர்ந்த உளவுத் துறை அதிகாரிகள் சிலர் அன்று அங்கே இருந்தனர். ஆனால் அவர்கள் வாயைத் திறக்கவில்லை. அதுதான் என்ன மிகவும் ஆழமாக பாதித்தது." என்கிறார்.

உங்களை மட்டுமல்ல மிஸ்டர் போவெல். பல ஆயிரம் உயிர்களையும் கூட - அமெரிக்க வீரர்கள் மற்றும் ஈராக் மக்கள் / போர் வீரர்கள்.

ஆனாலும் ஈராக் மீது போர் தொடுத்ததில் இவருக்கு வருத்தமில்லையாம். " நல்ல வேளை; சதாம் தொலைந்தான்." என்கிறார்.

மொத்தத்தில், ஓட்டைகள் இங்கொன்றும் அங்கொன்றும் தெரிய ஆரம்பிக்கின்றன. அவை ஒன்று சேர்ந்து பெரிதாகிக் கப்பல் மூழ்காமல் சட்டென்று விழித்துக்கொள்வார்கள் என்று நம்புவோம்.

இயற்கையின் ஆவேசத்தில் அமெரிக்காவில் ஒரு ஆப்பிரிக்கா.

நம் இந்திய மாநிலங்கள் பலவற்றில் புயலும் வெள்ளமும் பார்த்துப் பழக்கப்பட்ட எனக்கு, நியூ ஆர்லின்ஸைத் தாக்கிய காற்றினாவின் இழப்புகளை சரிகட்டுவது, அமெரிக்கர்களின் சாமர்த்தியத்திற்கும், செழிப்பிற்கும் ஜுஜுபி வேலை என்றுதான் முதலில் நினைத்தேன்.
ஆனால் இயற்கையின் ஆவேசத்திற்குப் பின் மனிதர்களால் ஏற்பட்டுள்ள குழப்பம் ஆச்சரியத்தைதான் கொடுக்கிறது. போதாதற்கு வெள்ளத்தடுப்புச்சுவர்கள் வேறு உடைத்துக் கொண்டு மேலும் வெள்ளம்.

மற்ற நாடுகளில் ஒரு கஷ்டம் என்றால் விழுந்தடித்துக்கொண்டு உதவிக்கு வரும் இந்த நாட்டில் இன்று "உதவி", "உதவி" என்ற குரல்கள் கேட்ட வண்ணம் இருக்கின்றன. கறுப்பர்களின் எண்ணிக்கை இந்த நியூ ஆர்லின்சில் அதிகம் என்று கேள்விப்பட்டுள்ளேன். ஆனால் அதெப்படி சொல்லி வைத்தாற்போல் பாதிக்கபப்ட்டவர்களாக டிவியில் காண்பிக்கப்படுபவர்கள் அத்தனைபேரும் இவர்களாகவே இருக்கிறார்கள்? அடையாளத்துக்குக் கூட ஒரு வெள்ளை மனிதர்களைக் காணோம். இது புதிராகதான் இருக்கிறது. நியூ ஆர்லின்ஸிலிருந்து வரும் படங்களைப் பார்த்தால் அமெரிக்கா போலவே இல்லை. ஏதோ ஆப்பிரிக்கா அல்லது ஆசியாவில் உள்ள ஏழை நாடு ஒன்று போல இருக்கிறது என்று டிவி தொகுப்பாளர் ஒருவர் சொல்கிறார்.

நியூ ஆர்லின்ஸின் இன்றைய குழப்பத்திற்குக் காரணம் அமெரிக்க அரசாங்கம் தன் கவனத்தையெல்லாம் புதிதாக தீவிரவாதத்தை நோக்கி திருப்பியதால் இப்படிபட்ட இயற்கை சேதங்களுக்கான ஒதுக்கீட்டைக் குறைத்து விட்டதுதான் முக்கியக் காரணம் என்கிறார்கள். இது உண்மையாகவும் இருக்கலாம் என்றுதான் தோன்றுகிறது.

" கணக்குக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்; இல்லாவிட்டால் புஷ் சொல்லும் பொய்களை நம்பிக் கோட்டை விடுவோம்." என்று இன்று மெர்குரி நியூஸில் ஒரு பத்தியாளர் எழுதுகிறார். காரணம்? ஈராக் போரை இந்த சம்யத்தில் நிறுத்தினால் போரில் இறந்த 2000 சொச்சம் வீரர்களின் தியாகத்தைக் கேலி செய்வதுபோல் ஆகும் என்று புஷ் சொல்கிறார். அவர் கணக்கில் கொஞ்சம் வீக். நடந்துபோன நஷ்டத்தைக் கணக்கில் எடுத்துக் கொண்டு முடிவுகள் எடுத்தால் எதிர்காலத்தில், பொருளாதார மற்றும் உயிர் நஷ்டங்கள் இன்னும் எவ்வளவு அதிகமாக ஆகும் என்று கணக்குப் போட வேண்டாமா என்கிறார் இவர்.

இப்படி ஈராக் போர், தீவிரவாதம் என்று மூர்க்கத்தனமாக கவனம் சென்றதில் சொந்த வீட்டில் நிகழும் சேதங்களுக்குத் தயாரான நிலையில் இருக்கத் தவறிவிட்டார்களோ?

புயல் வருவதற்கு ஒரு வாரம் முன்பிருந்தே ஊரைக் காலி பண்ண சொல்லி அறிவிப்புகள் வந்த வண்ணம் இருந்தன. ஆனால் அதே சமயம் புயல் வந்தபின் ஏற்படும் சேதங்களுக்கும், பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு உதவவும் ஏற்பாடுகள் செய்திருக்க மாட்டார்களோ? குறைந்த பட்சம் அடிப்படைத் தேவைகளான உணவு, உடை மற்றும் மருந்துகள்? நம் ஊரில் புயல் / வெள்ளம் வந்த அடுத்த நாளே ஹெலிக்காப்டரில் உணவுப் பொட்டலங்கள் விழத் தொடங்குமே என்று ஞாபகம் வருகிறது. இங்கே ஏன் உதவிக்கு இப்படித் தாமதம், எப்படி இப்படி ஒரு குழப்பம், என்று நிஜமாகவே புரியவில்லை.

வழக்கம்போல் வலைப் பதிவாளர்கள் நிறைய எழுதித் தள்ளுகிறார்கள். பாதிக்கப்பட்ட இடத்திலிருந்து ஒருவர் கார் பேட்டரி மூலம் தன் பதிவில் பதிந்துள்ளார்.

புயலில் பாதிப்பு பற்றி பகிர்ந்துகொள்ள இருக்கும் பல தளங்களில் ஒன்று இங்கே.